Rellen in Servië: is dit Brussel’s nieuwe regime change?

In de stad Valjevo vloog een partijbureau van Vucic in brand nadat jongeren er fakkels tegenaan gooiden. Er waren duizenden demonstranten op de been. De politie zette traangas in, waarop de relschoppers reageerden met flessen en stenen. Zeker 18 aanhoudingen zijn gemeld, een agent raakte gewond.

Ook in Belgrado en Novi Sad was het onrustig. Afvalcontainers gingen in vlammen op, de oproerpolitie greep keihard in. Wat begon als maandenlange vreedzame protesten tegen vermeende corruptie, is plots geëscaleerd in openlijke straatrellen.

Waarom? Omdat Aleksandar Vucic simpelweg niet in de pas loopt met de EU. Hij weigert zijn land in de anti-Russische oorlogshysterie te trekken. Hij bewaakt de Servische soevereiniteit. Hij wil geen Brussel-marionet zijn die kritiekloos elk woke- en migratiebeleid doorvoert.

Dat maakt hem een doelwit. De EU, altijd op zoek naar volgzame leiders, heeft er een hekel aan als landen hun eigen koers varen. Hongarije onder Orbán kreeg dezelfde behandeling. Polen jarenlang ook. En telkens zagen we hetzelfde patroon: massaprotesten, steun van westerse NGO’s, opgeblazen verhalen over “corruptie” en “autoritarisme.”

Is er hard bewijs dat Brussel of de Open Society van George Soros deze protesten direct financiert of coördineert? Niet momenteel. Maar wie de afgelopen decennia heeft opgelet, weet dat het patroon telkens hetzelfde is. In elk land waar een leider tegen de globalistische lijn ingaat, verschijnen ineens “grassroots-protesten” die opvallend goed georganiseerd zijn.

NGO’s, vaak met Westers geld, spelen daarin een sleutelrol. Jongeren krijgen training, er wordt gezorgd voor slogans, er worden media-aansluitingen gelegd. En precies op dat moment gaat de westerse pers vol op het orgel: kijk eens hoe de bevolking zogenaamd massaal de straat op gaat tegen de “dictator.”

Het is een draaiboek dat we kennen uit Oost-Europa, uit de Balkan, uit Oekraïne. En nu lijkt het in Servië te worden uitgerold.

Het draait niet om een ingestort stationdak of om lokale corruptie, zoals de officiële lezing luidt. Het draait om geopolitiek. Brussel wil Vucic ten val brengen omdat hij weigert Servië in te schakelen in de EU/NAVO-agenda tegen Rusland. Omdat hij conservatieve waarden verdedigt. Omdat hij kiest voor zijn land in plaats van voor globalistische dogma’s.

Daarbij past het perfect in de strategie om via chaos druk op te voeren. Rellen geven de EU een excuus om Vucic af te schilderen als een “onstabiele leider die zijn land niet in toom kan houden.” Vervolgens kan Brussel eisen stellen: hervormingen, concessies, meer loyaliteit aan de EU.

Serviërs moeten zelf beslissen over hun toekomst. Ze hebben al decennia ervaren hoe westerse inmenging hun land verscheurt. Nu opnieuw probeert Brussel, vermoedelijk samen met het Soros-netwerk, via straatprotesten en mediacampagnes grip te krijgen op het land.

Maar een volk dat zijn soevereiniteit serieus neemt, mag zich niet laten chanteren. Vucic heeft gelijk dat hij Servië niet volledig laat inlijven door de EU-agenda. Of je hem politiek steunt of niet: het principe van zelfbeschikking moet overeind blijven.

De branden in Servië zijn méér dan lokale rellen. Ze zijn onderdeel van een internationaal patroon waarbij conservatieve leiders die niet buigen, worden gedestabiliseerd. Eerst via mediahetzes, dan via NGO-protesten, en als dat niet helpt: via georganiseerde chaos op straat.

Nee, het is (nog) niet zwart-op-wit bewezen dat de EU en Soros’ netwerken achter de huidige onrust zitten. Maar wie de afgelopen twintig jaar geopolitieke spelletjes heeft gevolgd, ziet dezelfde handtekening terugkeren.

En dus is de vraag niet óf Brussel Vucic wil breken, maar hoever ze zullen gaan om dat doel te bereiken.