Radboud-UMC weert Israëlische arts: dit is geen neutraliteit, dit is antisemitisme: teken de petitie!

Het nieuwste dieptepunt: de Israëlische professor Amit Frenkel, een gerenommeerd IC-specialist die talloze levens redde na terreuraanslagen, mag geen lezing geven in Nijmegen. Zijn onderwerp? Medische zorg bij terroristische rampen. Politiek neutraal, zou je denken. Maar volgens het Radboud-UMC “te gevoelig” omdat het raakt aan de oorlog tussen Israël en Hamas.

Laat dat even landen: een arts die op 7 oktober 2023 zeshonderd slachtoffers hielp behandelen – Joden én Palestijnen – wordt geweerd omdat pro-Palestijnse activisten dat “niet neutraal” vinden. Op sociale media werd hij zelfs uitgemaakt voor “nazi”. Een Joodse arts, vergeleken met een nazi. Dit is niet alleen ziek, dit is openlijk antisemitisme.

Volgens De Telegraaf hebben ook het LUMC in Leiden en het Amsterdam UMC deze schandelijke boycot overgenomen. Drie universitaire ziekenhuizen die een expert in traumazorg het zwijgen opleggen, puur omdat hij Israëli is. Dit is geen neutraliteit, dit is discriminatie.

Hoogleraar Vered Raz, de organisator van Frenkels bezoek, is woest: “Het gaat hier niet om politieke statements, maar om een medisch professional. Jammer dat dit zo politiek wordt gemaakt.”

Dit is geen incident. De Radboud heeft al langer een probleem met antisemitisme:

Dit is geen academische vrijheid. Dit is een heksenjacht op alles wat Joods of Israëlisch is.

Burgers pikken dit niet langer. Er is een petitie gestart die eist dat de Raad van Toezicht van het Radboud-UMC zich distantieert van dit besluit én de voorzitter van de Raad van Bestuur ontslaat. Want wie vrijheid van wetenschap en kennis verruilt voor politiek activisme, hoort niet thuis in de top van een academisch ziekenhuis.

👉 Teken hier de petitie: 🔗 ontslaradboutumcvoorzitter.petities.nl

Ik heb deze petitie ondertekend in de hoop dat er een grens wordt getrokken, waar rede en rechtvaardigheid lijken te verdwijnen. Als Jood in Nederland ervaar ik een groeiend gevoel van benauwdheid. Een beklemming die verder gaat dan politieke onenigheid. Het besef dat een academisch instituut, een omgeving die symbool zou moeten staan voor neutraliteit en zorg, een stem tot zwijgen brengt louter vanwege Amit Frenkel's woonplaats. Dat besluit raakt niet alleen de spreker maar mij ook. Met mij nog vele anderen die niets anders doen dan redelijk, barmhartig, beschaafd en zonder zuurstof wachten op het eind van de nachtmerrie waar we al jaren in zitten. Ik voel me niet vrij. Ik kan niet ademen. Letterlijk. De belofte van onze samenleving om veiligheid te waarborgen is net zo fictief als – vul zelf een passend voorbeeld naar keuze in –.

Wanneer ik de woorden van Harry Pettit lees, val ik in een afgrond van wanhoop, haat jegens mij en ontkenning van mijn bestaansrecht. Oh mensen, dit is absoluut geen gezonde kritiek op beleid of regering, waar je me altijd voor kunt porren. Dit is een ontbinding van mijn menselijkheid en dat van 'mijn mensen'. (Toch grappig hoe 'mijn mensen' regelmatig die wederkerigheid jegens mij niet hebben, maar ik in oorlogstijd wel jegens hen.)

De oproep tot de opheffing van Israël klinkt in mijn oren als een aanslag op mijn recht om te leven met een thuis en een geschiedenis. Sterker nog, om overal op de planeet (!) in veiligheid te mogen leven, inclusief Algerije, Tunesië en Marokko, waar mijn voorouders vandaan komen aan mijn moederskant. Immense schaamte voor dit land jegens de familieleden en vrienden die in Israël wonen.

Een universiteit die ruimte biedt aan zulke stemmen, maar zwijgt wanneer Joodse studenten bedreigd worden en de beste vormen van de wetenschap eruit gejaagd, legt een zware last op mijn borst. Niet alleen vanuit angst, maar vanuit complete ontworteling in een land dat me niet langer gaat dragen. Waar ik, zodra het praktisch kan, zo snel mogelijk van wegga. Deze pijn is niet enkel persoonlijk maar existentieel. Het gaat om de mogelijkheid om als Jood deel te nemen aan het intellectuele en maatschappelijke terrein, zonder voortdurend herinnerd te worden aan een sluimerende haat en dehumanisering.

Het is de ontluistering dat kennisinstellingen die het licht van rede en dialoog zouden moeten koesteren, bijdragen aan een nieuwe variant op het virus ‘duisternis en uitsluiting’. Wat me verstikt, is niet alleen hoe de haat en leugens regeren, maar vooral de stilte die erop volgt. Los van onze politici, waar blijven Willem-Alexander en Máxima in hemelsnaam? Of is een minuscule groep van zo’n 40.000 mensen niet de moeite waard om mee te budgetteren in al dat geld waar ze in zwemmen om dit land PR-matig te vertegenwoordigen?

Weten jullie? Dit land is Amit Frenkel, ondernemers, Joden en... mij zo langzamerhand niet meer waard. Sorry but not sorry voor mijn zwartgalligheid. Voor al die lieve lezers die me gaan e-mailen hoe dapper en eerlijk ik toch steeds weer ben, doe nu maar even niet. Ik ben ontzettend dankbaar voor jullie. Maar steek liever publiekelijk dit keer je nek uit in plaats van mij privé e-mailen. Waarvoor dank namens mij en ongetwijfeld namens meer Joden. Ook hen die het me nooit zouden toegeven.

Zoals Dina-Perla hierboven ook al aangeeft is dit een lakmoesproef. Wie zwijgt, kiest de kant van de boycotters. Het weren van Israëlische wetenschappers is geen “neutraliteit,” het is discriminatie en antisemitisme.

Nederland mag nooit toestaan dat Joodse artsen, die levens redden, het zwijgen worden opgelegd door activisten. Daarom: teken de petitie, deel hem, en laat zien dat antisemitisme geen plek heeft aan onze universiteiten.