Schandalige boycot: 1.500 filmindustrie-werknemers willen Gal Gadot cancelen op Venetië Filmfestival

Ja, je leest het goed: men wil een actrice cancellen, niet vanwege iets dat ze heeft gezegd of gedaan, maar simpelweg omdat ze uit Israël komt.

Wierd Duk vatte het perfect samen op X: “De internationale cultuurwereld bestaat hoofdzakelijk uit laffe, conformistische kwezels.” En daar heeft hij volkomen gelijk in. Het slaat namelijk helemaal nergens op.

Want laten we wel wezen: Gal Gadot had al vóór deze belachelijke brief besloten niet naar Venetië te komen. Ze hoefde dus niet eens “gecanceld” te worden. Waarom dan tóch die brief? Waarom die publieke heksenjacht tegen iemand die er überhaupt niet zou zijn?

Het antwoord is simpel: pure discriminatie, vermomd als ‘solidariteit met Palestina’.

Natuurlijk, kritiek op de politiek van Israël is legitiem – dat heb ik zelf ook qua nederzettingenbeleid. Maar om een actrice te boycotten vanwege haar nationaliteit? Dat is niet alleen unfair, het is regelrechte uitsluiting op basis van afkomst. En dat moeten we keihard benoemen.

In Israël, net als in elk ander land, zijn het de politici die de beslissingen nemen. Gal Gadot is een Hollywood-ster, bekend van Wonder Woman, geen beleidsmaker in Jeruzalem. Haar aanvallen heeft niets met het steunen van Palestina te maken. Het is gewoon een goedkope poging om een zondebok te vinden en wat woke-punten te scoren.

Het collectief Venice4Palestine claimt met de brief een “duidelijk en ondubbelzinnig standpunt” tegen de situatie in Gaza te willen uitdragen. Maar hoe helpt het zwartmaken van een actrice daarbij? Juist: helemaal niet.

Het is pure symboolpolitiek – en nog een smakeloze ook. Het Filmfestival van Venetië, dat op 28 augustus 2025 van start ging, zou een viering van kunst en cinema moeten zijn. In plaats daarvan wordt het overschaduwd door deze onzin.

Gadots nieuwste film In the Hand of Dante van regisseur Julian Schnabel wordt er gewoon vertoond, maar zijzelf blijft thuis. Niet vanwege de brief, maar omdat ze haar eigen keuzes maakt.

Toch is het schokkend dat zo’n brief überhaupt is geschreven en ondertekend door honderden filmmakers, kunstenaars en andere zogenaamde “cultuurdragers”. Dit is geen nobel activisme, dit is uitsluiting. En laten we eerlijk zijn: wie iemand cancelt op basis van nationaliteit, is niet bezig met vrede of rechtvaardigheid, maar met ordinaire discriminatie.

Het wordt tijd dat we dit soort acties bij hun naam noemen: een giftige mix van conformisme en haat. In plaats van bruggen te bouwen, gooien deze cultuurmensen olie op het vuur. En dat terwijl de situatie in het Midden-Oosten al complex genoeg is zonder hun simplistische stempel.

Laten we hopen dat het Filmfestival van Venetië volgend jaar weer gewoon over films gaat – en niet over dit soort opgeblazen, hysterische symboolpolitiek.