Schokkend proces in Frankrijk: Algerijnse huishoudster probeert Joods gezin te vergiftigen uit pure Jodenhaat – wc-reiniger in eten

Extremisme•10 dec , 14:30

Er bestaat weinig dat de diepste, donkerste hoeken van de menselijke ziel zo zichtbaar maakt als Jodenhaat. Het is een oud kwaad, een gif dat al eeuwen door Europa sijpelt en telkens weer in nieuwe vormen opduikt. En nu, in het hart van een continent dat zichzelf graag “beschaafd” noemt, zien we opnieuw hoe die haat tastbaar wordt — en levensgevaarlijk.

In Nanterre, een voorstad van Parijs, begon deze week het proces tegen een Frans-Algerijnse huishoudster die probeerde een Joods gezin te vergiftigen bericht NIW. Geen misverstand, geen cultureel incident. Pure haat, rauw en zonder masker.

Vergiftiging als dienstmeid: een nachtmerrie wordt werkelijkheid

De verdachte, Laura Y. (42), werkte een jaar lang in het huis van een Joods gezin. In plaats van zorg, vertrouwen en professionaliteit, smokkelde ze vergif de keuken in: wc-reiniger, vol ammoniak en chemicaliën, druppelde ze in wijnflessen, frisdrank en zelfs de pastasaus van het gezin.

De familie merkte dat er iets niet klopte. De wijn rook als een openbaar toilet. Een kind werd ziek. De ouders trokken aan de bel. Onderzoek van de politie bevestigde wat zij al vermoedden: het was geen foutje, maar een bewuste poging tot vergiftiging. In haar tas en woning werden sporen van hetzelfde schoonmaakmiddel gevonden.

Na arrestatie legde ze een schokkende bekentenis af: “Ik haat Joden. Zij hebben geld en macht. Ik had nooit voor Joden moeten werken.”

Maar zodra de rechtszaak begon, trok ze die woorden in. Het zou “een grap” zijn geweest. Een slechte grap. Een dodelijke grap. Haar advocaten herhalen die lezing, maar iedereen met gezond verstand weet wat hier speelt: het klassieke draaiboek van de ontkenning. In het Frankrijk van 2025 durven daders en verdediging openlijk antisemitische motieven simpelweg te ontkennen, omdat het systeem zelf weigert die realiteit onder ogen te zien.

Antisemitisme: het structurele probleem dat Frankrijk niet wil erkennen

Deze zaak staat niet op zichzelf. Frankrijk is al jaren het epicentrum van antisemitisch geweld in Europa, en de statistieken liegen niet: in 2024 werden meer dan 1.500 antisemitische incidenten gemeld, grotendeels gepleegd door daders met een islamitische achtergrond (bron: CRIF).

De namen en gebeurtenissen staan in ons collectief geheugen gegrift:

Toulouse, 2012: Mohammed Merah schiet vier Joodse kinderen en een leraar dood.
Parijs, 2015: gijzeling en moordpartij in een koosjere supermarkt.
Sarah Halimi, 2017: uit het raam gegooid door een moslimbuurman die religieuze kreten schreeuwde.
Mireille Knoll, 2018: een 85-jarige Holocaust-overlever, in haar eigen huis verbrand en doodgestoken.

Het patroon is akelig duidelijk. Maar elke keer weer duikt de Franse overheid weg achter woorden als “complex”, “gevoelig”, “sociaal probleem” of “extremisme”. Alles behalve het benoemen van de feitelijke bron van het geweld: haatdragende ideologieën uit immigratielanden waar antisemitisme geen afwijking is, maar opvoeding.

Joodse gezinnen vluchten massaal uit Frankrijk. Niet uit luxe, maar uit pure noodzaak.

Het proces in Nanterre: een land dat worstelt met de waarheid

In de zaak van Laura Y. is de aanklacht zwaar: poging tot vergiftiging én een haatmisdrijf, met strafverzwaring. Het Openbaar Ministerie eist een forse straf. Maar de verdediging gokt op het zwakke punt van het Franse systeem: de angst om moslimantisemitisme expliciet te benoemen. Daardoor ontstaat ruimte voor banaliserende tactieken als:

“Het was een grap.”
“Ze voelde zich onder druk gezet.”
“Het was miscommunicatie.”

Maar wc-reiniger in kindermaaltijden is geen miscommunicatie. Het is een poging tot moord.

Europa staat op een kruispunt

Dit alles laat zien wat er gebeurt wanneer je decennialang immigratie toestaat uit landen waar Jodenhaat niet wordt bestreden, maar gevoed. Het is naïef om te doen alsof dit soort geweld uit de lucht komt vallen. Het komt mee in koffers, taal, cultuur en opvoeding.

Een continent dat zijn eigen geschiedenis kent, zou juist extra waakzaam moeten zijn. Maar Europa kiest liever voor het wegkijken dat zo vaak rampen voorafgaat.

Dit gaat niet alleen over Joden. Het gaat over onze veiligheid, onze kinderen, onze toekomst. Over de vraag of Europa nog grenzen durft te stellen, of we verder afglijden in een chaos waarin geweld als dit normaal wordt gevonden. En we weten allemaal dat na de zaterdagmensen de zondagmensen aan de beurt komen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Wie de geschiedenis kent, weet wat er gebeurt als waarschuwingen worden genegeerd.

Help ons in de strijd tegen de linkse huilbuien!Vond u dit een goed artikel? De Dagelijkse Standaard heeft geen medelijden met verliezers die anderen de maat nemen. Steun onze journalistiek. Doneer vandaag nog via BackMe of maak uw bijdrage over op NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media. Samen lachen we om links!