Belofte gebroken: asielzoekers blijven langer in Eindhovense hotels – buurt weer bedonderd

Bewoners, ondernemers en omwonenden voelen zich terecht belazerd. Beloften van de overheid blijken opnieuw geen knip voor de neus waard wanneer het gaat om asielopvang.

In hotel Glow zitten 65 minderjarige asielzoekers, in hotel Dirven nog eens 40 volwassen asielzoekers – met en zonder verblijfsvergunning. Al bijna twee jaar lang.

Vooral in het begin waren er incidenten. Niet voor niets scoort de Keizersgracht-locatie op de incidentenlijstjes van het COA het slechts van alle opvanglocaties in Eindhoven. Toch blijft juist díe plek nog maanden langer open.

Ondernemers, zoals de eigenaar van bioscoop Lab-1 naast de hotels, kregen niet eens officieel bericht. Hij hoorde het pas toen hij zelf binnenliep bij het COA. “Het verdient allemaal niet de schoonheidsprijs,” zegt hij diplomatiek. Maar iedereen begrijpt wat hij bedoelt: de gemeente liegt en schuift het probleem vooruit.

Dit is geen foutje of misverstand. Dit is beleid. Politici maken afspraken met de buurt om draagvlak te creëren. Zodra de druk afneemt, worden die afspraken zonder blikken of blozen geschonden.

In Den Haag doet men hetzelfde: opvang zou “tijdelijk” zijn, spreidingswet zou “noodoplossing” zijn, en hotels zouden “uitzonderlijk” zijn. Maar elke keer blijkt: tijdelijk is permanent, belofte is bedrog.

De burger is machteloos. Protesteren heeft geen zin, want het COA en de gemeente trekken hun eigen plan. En altijd in één richting: meer asielopvang, langer, dichterbij de mensen die er nooit om gevraagd hebben.

Wat er in Eindhoven gebeurt, is een blauwdruk voor de rest van Nederland. Burgers krijgen beloftes om rustig te blijven. Zodra er weer een tekort aan opvangplekken ontstaat, wordt die belofte ingetrokken. Het COA en gemeenten rekenen erop dat verzet dan is weggeëbd.

En waarom moeten juist hotels in binnensteden worden gebruikt? Omdat het makkelijk is, omdat de overheid geen lange termijnvisie heeft en omdat men koste wat kost opvang wil regelen, desnoods midden in drukke woongebieden. Dat ondernemers er last van hebben en bewoners zich onveilig voelen, maakt niets uit.

Het kartel in Den Haag legt de druk op, de gemeenten voeren uit, en de burger draait op voor de rekening én de overlast.

De situatie in Eindhoven staat symbool voor het nationale migratie- en asielbeleid. Overal hetzelfde verhaal: opvang zou tijdelijk zijn, maar wordt permanent. Belofte na belofte wordt gebroken.

Intussen groeit de frustratie bij gewone mensen. Mensen die zich verraden voelen door bestuurders die eerder mooie woorden spraken maar in werkelijkheid niet voor hun burgers staan, alleen voor de asielindustrie.

Eindhoven laat zien hoe Nederland stap voor stap de grip verliest. Een land dat zijn burgers keer op keer voorliegt om een falend migratiebeleid overeind te houden, verliest zijn geloofwaardigheid. En dat is gevaarlijker dan welke opvanglocatie ook.