Duitsland overspoeld: “Ahmad” nu derde populairste naam bij uitkeringen

Het beeld is glashelder: massamigratie verandert niet alleen de straten, maar ook de fundamenten van onze verzorgingsstaat. Duitsland wordt in rap tempo uitgehold door een explosieve instroom van migranten die vaak direct in de sociale zekerheid belanden.

Volgens de bijgewerkte cijfers van Duitse burgeruitkeringen zijn de verschuivingen ongekend. Traditionele Duitse namen verdwijnen langzaam naar de achtergrond, terwijl migratienamen de ranglijsten domineren.

Dat “Ahmad” – een naam die vrijwel exclusief voorkomt in islamitische landen – nu de derde plek inneemt, zegt alles. En dat “Olena” (een Oekraïense naam) de meest voorkomende vrouwelijke naam is, laat zien dat Duitsland zowel door de migratiestroom uit het Midden-Oosten als door de massale komst van Oekraïners totaal is veranderd.

De Duitse verzorgingsstaat – ooit symbool van zekerheid en stabiliteit – verandert in een opvangcentrum voor de wereld. Terwijl miljoenen Duitsers worstelen met hoge energierekeningen, inflatie en woningnood, gaat er een steeds groter deel van de uitkeringen naar migranten die nauwelijks binding hebben met het land.

Het is precies de reden dat burgers massaal het vertrouwen verliezen in politiek en bestuur: de autochtone bevolking werkt en betaalt, terwijl nieuwkomers direct kunnen aanschuiven bij de kassa van de staat.

Wie denkt dat dit een “Duits probleem” is, vergist zich. Nederland zit in exact hetzelfde schuitje. De asielinstroom breekt records, statushouders krijgen voorrang op woningen en steeds meer migranten verdwijnen in de bijstand.

De cijfers uit Duitsland zijn een blik in onze eigen toekomst. Als we dit beleid voortzetten, zullen ook hier Mohammed, Ali en Ahmad de top-3 van uitkeringsnamen gaan domineren – terwijl Nederlandse jongeren geen huis kunnen vinden en ouderen nauwelijks rondkomen.

De cijfers uit Duitsland zijn geen triviaal feitje, maar een keihard signaal. Ze tonen hoe massa-immigratie de sociale zekerheid ondermijnt en de samenleving ontwricht.

Politici die dit hebben doorgedrukt – van Merkel tot Rutte, van Brussel tot Berlijn – dragen de verantwoordelijkheid voor de kaalslag.

De keuze is simpel: grenzen dicht, remigratie op gang brengen en onze eigen mensen op de eerste plaats zetten. Doen we dat niet, dan blijft Europa slechts één ding: een opvangcentrum voor de rest van de wereld – tot het helemaal kapot is.