Hysterische inzamelwoede voor Efteling-uitje AZC-kinderen loopt uit de hand

Ja, u leest het goed: 115.000 euro. Voor een “pretparkdagje” voor migrantenkinderen uit Sint Annaparochie. Want “ze hebben het moeilijk gehad.” En dus verdienen ze... sprookjes?

Het is precies dit soort totaal losgeslagen sentiment dat minister Marjolein Faber (PVV) terecht een halt heeft toegeroepen. Zij noemde het “on-uitlegbaar” dat belastinggeld – geld van u, de werkende Nederlander – opgaat aan Efteling-uitjes voor kinderen die hier niet eens horen te zijn. En ze had groot gelijk.

Het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) wilde het uitje zogenaamd plannen “om onrust te voorkomen” tijdens een lokaal dorpsfeest. Maar sinds wanneer lossen we spanningen op tussen migrantenjongeren en dorpsbewoners door de één partij te belonen met een dagje Droomvlucht? Dit is geen pedagogiek, dit is kruiperig slachtofferschapbeleid.

Faber zei wat heel veel mensen dachten: dit is een snoepreisje. En dat kan je gewoon niet uitleggen aan het gros van de bevolking. Niet aan de gezinnen die al jaren geen vakantie kunnen betalen. Niet aan de gepensioneerden die elke euro moeten omdraaien. Niet aan de ouders die hun eigen kinderen geen dagje uit meer kunnen geven, maar nu wél mogen meebetalen aan dit morele prestigeproject.

En natuurlijk kwam het voorspelbare verzet. Een stelletje deugmensen op sociale media dat binnen 24 uur via GoFundMe meer dan 100.000 euro inzamelde om dit uitje “toch mogelijk te maken.” Let wel: dit geld is opgehaald terwijl niemand weet waar het uiteindelijk naartoe gaat. Zelfs het COA weet het niet.

Wat een signaal, zeggen de actievoerders. Inderdaad. Het is het signaal dat deze samenleving compleet uit het lood is geslagen. Dat deugdrang belangrijker is geworden dan gezond verstand. Dat slachtofferschap wordt beloond met attractiepark-entrees, terwijl de slachtoffers van migratieproblemen – de eigen bevolking – niet eens gehoord worden.

Wie zich hierover uitspreekt, zoals Faber, wordt natuurlijk weggezet als “hardvochtig” of “onmenselijk”. Maar de échte onmenselijkheid zit bij de mensen die weigeren te zien wat voor scheve moraal hierachter schuilgaat. Het slachtofferschap is niet meer afhankelijk van gedrag, context of verantwoordelijkheid – het is een ticket geworden naar privileges.

Want waar zijn die 100.000 euro als het gaat om Nederlandse kinderen in armoede? Waar zijn deze deugers als het gaat om gezinnen op de wachtlijst voor jeugdzorg? Of kinderen in achterstandswijken die geen veilige speeltuin hebben? Die zijn nergens te bekennen. Omdat dáár geen symbolische winst mee te halen valt.

Faber begrijpt dit. En dat maakt haar zó belangrijk in dit kabinet. Zij staat – eindelijk – niet aan de kant van het sentiment, maar aan de kant van de Nederlandse burger. En daar kunnen we er niet genoeg van hebben.