Keijzer in paniek: stuntelt tussen CDA-softheid en PVV-harde lijn

Want ja, Keijzer wil streng zijn, zegt ze. Maar tegelijkertijd moet het allemaal “gefaseerd” en “met draagvlak” en “uitvoerbaarheid voor de IND”. Kortom: vertraging, versoepeling en verwatering.

In plaats van een helder en krachtig asielbeleid door te drukken – zoals de PVV terecht eist – probeert Keijzer nu ineens het CDA te paaien met uitstelgedrag. En dus lezen we in haar nieuwste Kamerbrief termen als “gefaseerde invoering”, “balans zoeken” en “uitvoeringstoets”. Daarmee laat ze precies zien dat ze niet de ruggengraat heeft om de regie te nemen.

Wat Keijzer eigenlijk zegt is: “Ik durf geen knoop door te hakken, dus ik probeer iedereen tevreden te houden.” Maar zo werkt het niet. Je voert strenge wetgeving door of je voert het niet door. Tussenin bestaat niet. Zeker niet als het gaat om een dossier dat al jaren uit de hand loopt, met recordinstroom, overvolle azc’s en explosieve incidentencijfers.

Keijzer weet dat haar wetsvoorstellen – gebaseerd op werk van PVV-minister Marjolein Faber – eigenlijk alleen kunnen slagen met steun van de PVV én het CDA. Maar die twee partijen liggen lichtjaren uit elkaar. Het CDA wil het wetsvoorstel “een paar maanden uitstellen” om het uitvoerbaar te maken. De PVV zegt: géén millimeter afzwakking, want dan is het geen streng beleid meer.

En dus probeert Keijzer iedereen te pleasen. Ze schrijft dat “de IND liever niet te snel wil invoeren”, maar dat ze het “toch gaan doen”. Ze wil wel streng zijn, maar “ook werkbaar”. Ze spreekt over maatregelen die “misschien toch weer later worden ingevoerd als dat beter blijkt”.

Met andere woorden: Keijzer weet het niet meer.

De ironie is pijnlijk: de partij die ooit beloofde “de regie terug te pakken” op migratie, laat zich nu leiden door ambtelijke aarzeling en coalitievrees. En Keijzer probeert met dubbele tong een oplossing te verzinnen voor een probleem dat simpelweg harde keuzes vraagt.

De PVV heeft groot gelijk dat het klaar is met dit gestuntel. Wilders weet: uitstel is afstel. Als je écht asielinstroom wilt beperken, dan moet je nu leveren. Anders gooi je het complete draagvlak voor migratiebeleid – dat al onder druk staat – definitief weg.

Deze week moet het gebeuren. De stemming komt eraan. En als de PVV niet overtuigd raakt, verdwijnt dit wetsvoorstel in de prullenbak van de politieke lafheid. Dan krijgen we dus géén beperking van nareizigers. Géén duidelijk onderscheid tussen oorlogsvluchtelingen en economische gelukzoekers. Géén verlichting van de opvangdruk.

Als Keijzer nu niet durft te kiezen voor daadkracht, dan is dat haar politieke doodsvonnis – en dat van het hele asieldossier.

De waarheid is eenvoudig: je kunt niet het CDA én de PVV tevreden houden. Niet op dit dossier. Of je kiest voor het zachte pappen-en-nathouden van het midden. Of je kiest voor de harde, noodzakelijke lijn om de instroom te beperken.

Wat Keijzer nu doet is paniekerig laveren tussen twee uitersten, zonder iets af te dwingen. En daarmee dreigt het enige kansrijke asielbeleid in jaren te stranden op bestuurlijke besluiteloosheid.

Nederland is dat beu. De kiezer is dat beu. En de PVV ook. Terecht.

Keijzer, kies. Of verdwijn.