Raisa Blommestijn haakt pijnpunt aan: ‘Unheimisch gevoel door migratie’

Dat ‘unheimisch gevoel’ is treffend gekozen: een niet thuis voelen in je eigen land. En juist dat benoemt ze – hard en stellig – terwijl de rest van de samenleving genoegen neemt met diplomatiek zwijgen.

Met haar woorden legt ze bloot dat migratie niet alleen draait om cijfers en opvangplekken. Het is ook een kwestie van beleving: een gevoel dat je eigen omgeving verandert, onveilig en onherkenbaar wordt. Ze verwijt politieke correctheid en media een stiltezone rondom deze gevoelens, waardoor ze onderhuids broeien en polariseren.

Ze slaat de spijker op z’n kop: wie durft nog, zonder angst voor het stigma van ‘racist’ of ‘xenofobisch’ te zeggen wat velen juist denken? Blommestijn confronteert ons met de vraag of vrijheid van meningsuiting nog geldt als je kritiek hebt op migratie. Moeten we echt blijven zwijgen en doen alsof alles prima is, terwijl de ervaring anders uitwijst?

Feit is dat gevoelens van onbehagen en onveiligheid vaak samenvallen met migratieknelpunten – in steden, in buurten, op scholen. Dat is geen denkbeeld, maar realiteit. En zoals Blommestijn juist zegt: het mag niet benoemd worden. Zo creëer je onvrede en afstand tussen beleid en beleving.

PVV, FVD en SGP voelen zich bevestigd; zij durven wél de emotie en realiteit binnen te halen. Terwijl doemscenario's en angst worden weggewuifd door de gevestigde orde. Maar gevoelens van onbehagen zijn niet per definitie haat: het is verzet tegen verlies van eigen identiteit en veiligheid. Blommestijn laat dat zien – en dat is verdachtmaking door zwijgzaamheid, niet door haar.

Benoemen is de eerste stap. Daarna komt luisteren: wat kunnen we doen aan overlast, veiligheid en participatie? Migratie stopt niet – omdat het dom is, wel ongebreideld moet zijn. Er is behoefte aan visie, grenzen en gesprek, niet aan taboo. De groeiende ‘unheimische’ perceptie moet worden erkend en serieus genomen.

Blommestijn legt bloot wat het kartel liever ontkent: dat migratie een emotie opwekt, geen begroting. Dat het ‘unheimische gevoel’ in steeds meer huishoudens leeft, is geen complot, maar een signaal. En zolang je dat niet durft te benoemen – net zoals zij doet – zal die onvrede alleen maar verder woekeren, onder de oppervlakte, in fluwelen revolutie.