Spaanse gemeente explodeert na migrantengeweld: vier nachten op rij rellen

Het eerlijke antwoord: de politiek zelf. Decennialang beleid waarin massa-immigratie centraal stond, waarin burgers niet werden gehoord, en waarin kritiek werd weggezet als “xenofoob”. Nu de bom barst, doet men net alsof dit uit het niets komt. Maar wie goed kijkt, ziet dat dit de onvermijdelijke uitkomst is van jarenlang mismanagement.

Het begon met een brute aanval op een 68-jarige Spanjaard, Domingo Tomas, die volgens eigen zeggen werd neergeslagen op een begraafplaats door twee mannen die een vreemde taal spraken. Een van de daders werd pas dagen later gearresteerd toen hij probeerde via Frankrijk te vluchten. De woede onder de bevolking sloeg om in actie — foute actie, gewelddadige actie, maar diepgeworteld in een gevoel van onmacht en frustratie.

Inmiddels is het een complete chaos. Mannen gekleed in zwart lopen door de straten met stokken, uit op wraak. De politie wordt bekogeld met flessen, rubberen kogels vliegen door de lucht. Tien arrestaties, extra politie-inzet, en een regering die alleen maar in staat lijkt het vingertje te heffen.

De socialistische minister van Binnenlandse Zaken spreekt schande van de “extreemrechtse retoriek” en roept dat migratie niet gelijk mag worden gesteld aan criminaliteit. Maar dát is precies het probleem: de realiteit wordt structureel ontkend.

Onaangepaste migranten, vaak afkomstig uit Noord-Afrika, zijn in veel Zuid-Europese regio’s oververtegenwoordigd in de criminaliteitsstatistieken. Lokale gemeenschappen verliezen het vertrouwen in politiek en politie. En wanneer er dan, zoals in Torre Pacheco, iets escaleert, blijkt hoe dun het vernis van de multiculturele droom is.

De Spaanse overheid én de EU zijn willens en wetens doof gebleven voor deze signalen. Politiek correct denken en globalistisch idealisme kregen voorrang op realisme en burgerveiligheid. En nu zit men met de brokken.

Natuurlijk moet geweld altijd veroordeeld worden. Wraakacties en willekeurige ‘jachten’ op migranten horen niet thuis in een rechtsstaat. Maar wie alleen dít veroordeelt en niet de oorzaak durft aan te wijzen, maakt zich schuldig aan precies dezelfde ontkenning die dit probleem heeft veroorzaakt.

Het wordt tijd dat we het beest bij de naam noemen. Migratie zonder selectie, zonder eisen en zonder grenzen is geen verrijking, maar een bedreiging voor de sociale orde. Spanje betaalt nu de prijs, maar heel Europa staat op de drempel.

En zolang Brussel, Madrid en Den Haag blijven wegkijken, zal deze situatie zich blijven herhalen — ook hier.