Utrecht buigt voor COA-dictaat: Belofte gebroken, mega-AZC voor 15 jaar doorgedrukt (en ‘weinig protest’ is een leugen!)

De NOS meldt vrolijk dat er "weinig protest" was. Trap er niet in. Dit is de klassieke propagandatruc van de staatsomroep. Dat er weinig mensen kwamen opdagen bij een inspraakavond, betekent niet dat de buurt staat te juichen. Het betekent dat de burger murw gebeukt is. Mensen zijn asielmoe. Ze weten dat inspraak in Nederland een farce is; de beslissingen zijn in de achterkamertjes al genomen. Waarom zou je nog protesteren als de gemeente toch doet wat ze wil? Het is geen instemming, het is berusting in de ellende.

Het is ontluisterend om te zien wie er werkelijk de baas is in onze gemeenten. De Utrechtse politiek had een kader gesteld: kleinschalige opvang, maximaal 300 man, om de leefbaarheid te garanderen. Een redelijk uitgangspunt, zou je denken.

Maar toen kwam het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) langs. "Sorry, maar aan 300 man verdienen we niet genoeg, het moeten er bijna 400 worden," was de boodschap. En wat deed het college van B&W? Zei het: "Nee, afspraak is afspraak"? Natuurlijk niet. Ze zeiden: "U vraagt, wij draaien." De normen zijn direct aangepast. Het bewijst dat de 'menselijke maat' waar links altijd de mond vol van heeft, direct in de prullenbak verdwijnt zodra het verdienmodel van de asielindustrie in gevaar komt.

Het gaat hier niet om opvang; het gaat om het wegzetten van zoveel mogelijk mensen op één plek, als vee in een stal, omdat dat 'financieel gunstiger' is voor de uitvoeringsorganisatie.

Het pand staat op een bedrijventerrein. De NOS schrijft in een bijzinnetje: "Ondernemers hadden wel zorgen over de veiligheid." Joh! Je zet bijna 400 jonge mannen (want laten we eerlijk zijn, dat is de hoofdmoot) midden tussen de bedrijven, vlakbij een meubelboulevard en hoge flats. We weten uit ervaring in Ter Apel, Budel en tientallen andere plekken wat dat betekent: overlast, diefstal en een onveilig gevoel voor personeel en klanten.

Maar de gemeente is "in gesprek". Dat is ambtenarentaal voor: "We horen u aan, we noteren uw klacht, en we doen er helemaal niets mee." De veiligheid van de hardwerkende ondernemer is ondergeschikt gemaakt aan de heilige graal van de opvang.

Het meest angstaanjagende detail is de termijn. Het gaat niet om een noodopvang voor een jaartje. Nee, dit wordt een permanente vestiging voor zeker 15 jaar. Utrecht committeert zich tot in de jaren 2040 aan deze massa-immigratie.

Het pand was ooit een kantoor van de Rabobank. De symboliek kan bijna niet treffender. Waar vroeger gewerkt werd aan de welvaart van Nederland, worden nu honderden gelukszoekers gehuisvest op kosten van de belastingbetaler. De economie maakt plaats voor de asieleconomie. En de Rabobank? Die is waarschijnlijk blij dat ze van het vastgoed af zijn en via een omweg (de huurinkomsten van het COA) alsnog meeverdienen aan de crisis.

Dit dossier leert ons één ding: regels in Nederland zijn er alleen voor de gewone burger. Als u uw dakkapel 10 centimeter te breed maakt, staat de handhaving op de stoep. Maar als de overheid haar eigen afspraken over opvang-aantallen overtreedt, heet dat "een uitzondering maken".

De inwoners van Utrecht-Zuid zijn verkocht en verraden door hun eigen stadsbestuur. De belofte van "maximaal 300" bleek niets waard. En reken maar dat die 385 er over een paar jaar ook 500 kunnen worden als het COA weer om geld komt zeuren. De glijdende schaal is ingezet.