Disney gaat ten onder aan eigen gekte met nieuwe Pixar-film: 200 miljoen door het afvoerputje

Media•02 jul , 14:00

Pixar verkeert in zwaar weer. Hun nieuwste film Elio, ooit bedoeld als een gevoelig en origineel verhaal, eindigde als een creatief wrak met een opgeblazen budget van ruim 200 miljoen dollar en een beschamende wereldwijde opbrengst van slechts 72 miljoen. Het is nu de slechtst presterende Pixar-film ooit. Maar wat vooral opvalt, is hoe Hollywoods obsessie met ‘representatie’ de creatieve ziel van films ondermijnt – en hoe het publiek daar steeds minder voor warmloopt.

De oorspronkelijke versie van Elio, bedacht door Coco-co-regisseur Adrian Molina, draaide om een 11-jarige jongen die via verschillende signalen – posters op zijn kamer, gedrag – als queer gecodeerd was. Geen uitgesproken coming-outverhaal, maar een schets van een kind dat zich niet thuis voelt in de wereld.

Nadat Molina’s versie negatief werd ontvangen tijdens een vroege testvertoning, greep Pixar in. De queer-subtekst werd afgezwakt, het hoofdpersonage werd ‘vermasculiniseerd’ en Molina werd van het project gehaald. Daarna werd het hele script herschreven, opnieuw geregisseerd en uiteindelijk afgeleverd als een inhoudelijke chaos. Het resultaat spreekt boekdelen: het publiek blijft massaal weg.

Het probleem heet niet censuur, het heet ideologie

In veel media wordt gesuggereerd dat Disney en Pixar onder druk van conservatieve kringen hun inclusieve boodschappen temperen. Maar dat is een halve waarheid. Volgens voormalige medewerkers is het de studio zelf die krampachtig probeert de juiste signalen af te geven, uit angst voor kritiek. Die kramp leidt tot een interne angstcultuur, waarbij niet het verhaal, maar de politieke boodschap centraal staat.

We hoeven geen complotdenkers te zijn om te zien wat er gebeurt: filmmakers krijgen opdrachten met een bijsluiter. “Zorg dat het kind queer is.” Wat overblijft, zijn producten die meer weg hebben van ideologische pamfletten dan van meeslepende films. En het publiek – jong én oud – doorziet dat.

👉 Teken de petitie: géén linkse intimidatie aan Nederlandse universiteiten. Stop de Hamasprotesten! 📢 Academici ondersteunen terreursympathisanten en Joodse studenten worden gejaagd. De maat is vol. ✍️ Teken vandaag nog deze petitie

Wordt representatie opgedrongen?

Het woord ‘representatie’ wordt tegenwoordig als een soort heilige graal gehanteerd, maar wat betekent het als dit ten koste gaat van kwaliteit? Moet elk personage in een kinderfilm voortaan voldoen aan een diversiteitschecklist? Moet ieder verhaal een politieke boodschap dragen? Wanneer je diversiteit verplicht stelt in plaats van deze organisch te laten ontstaan, wordt het geen verrijking maar een verplicht nummer. Dat merken bioscoopgangers. Ze willen geen lesje identiteitspolitiek van een animatiefilm – ze willen geraakt worden, verrast worden, lachen, huilen.

De mislukking van Elio is geen toeval, maar een teken aan de wand. Het publiek is moe. Moe van opgelegde representatie, moe van symboliek boven verhaal, moe van de zoveelste geforceerde ‘diverse’ held. In plaats van hun energie te steken in goede scripts, boeiende personages en originele verhalen, lijken studio’s gevangen in een ideologische wurggreep die hun creativiteit verstikt.

Een bittere conclusie

Pixar was ooit een meester in verhalen vertellen. Van Finding Nemo tot Up, van Toy Story tot WALL-E – het waren films die generaties raakten, zonder dat iemand zich afvroeg of het robotje misschien non-binair was. Maar nu lijkt de studio vergeten te zijn dat het hart van een film niet zit in de seksuele identiteit van het hoofdpersonage, maar in het verhaal zelf.