Jan Slagter kruipt door het stof: Hilversum-watje verontschuldigt zich tot in het absurde

Het resultaat is een wanstaltige vertoning van kruiperigheid die precies laat zien waarom het Hilversum-kartel moreel failliet is.

Slagter zette Akyol publiekelijk op zijn nummer nadat de columnist onwaarheden verspreidde over vermeende nieuwe Matthijs-beelden. Terechte correctie. Geen mens met gezond verstand gelooft nog dat liegen ongestraft kan blijven. Alleen: daarna volgde een golfje kritiek, klaagbrieven van overgevoelige deugmensen en wat NPO-gesteggel – en Slagter zwichtte. Hij herhaalt nu z’n spijtformule op elke zender die hem belt. Niet één stevige herhaling van zijn punt, maar een eindeloze litanie van schuld en schaamte. Dat is geen leiderschap maar kramp.

Hilversum leeft van excuses. Eén quote te fel? Excuus-tour. Eén tweetje “controversieel”? Excuus-tour. Slagter bewijst hoe diep die cultuur zit. Hij wordt niet afgerekend op feitelijke inhoud, maar op toon. Dus schuift hij alle principes opzij: niet het leugenachtige gedrag van Eus is het probleem, maar Slagters ‘toon’. Hij internaliseert dat frame als een mak lammetje. Zo voedt hij exact de cultuur die hij zegt te bevechten.

Je hoeft niet op te stappen als je gelijk hebt. Integendeel. Blijf staan, leg helder uit waarom de beslissing rechtvaardig is en ga door. Maar Slagter combineert blijven zitten met kruipen. Dat is de slechtst denkbare mix: geen consequenties trekken én ook nog zelfvertrouwen verliezen. Zijn boodschap aan medewerkers? “Beslis gerust streng, maar piep daarna eindeloos ‘sorry’.” Dat ondermijnt ieder restje autoriteit.

Özcan Akyol hoeft niets te doen. Slagter levert het munitie-magazijn persoonlijk aan. Hij erkent publiekelijk schuld, roept dat hij “oliedom” was, vertelt dat Eus hem “voorgelogen” heeft maar dat hij toch vooral medelijden verdient… Eus wint zonder te vechten. Hilversum ziet een omroepbaas die zichzelf neutraliseert. Met zo’n sparringpartner heb je geen PR-team nodig.

Omroep MAX bestaat bij de gratie van leden die geloven dat Slagter hun belangen verdedigt tegen het NPO-circus. Zij staan niet te wachten op een leider die wegkruipt zodra Twitter schuimbekt. De boodschap aan de achterban móét zijn: “Wij tolereren geen leugens, punt.” Niet: “Sorry dat ik consequente grenzen stelde.” Slagters geweeklaag wekt uitsluitend wantrouwen: als hij hier al instort, wat doet hij als de échte lobbyrampen komen?

Door overeind te blijven zonder boete-doening had Slagter een precedent kunnen scheppen: liegen wordt afgestraft, integriteit wint. In plaats daarvan versterkt hij de status quo waarin woorden belangrijker zijn dan daden, en waarin een huilerige persverklaring alle zonden bedekt. Hilversum blijft één grote molm-kuil van schijnheiligheid omdat de spelers elkaar angstvallig de hand boven het hoofd houden en wekelijks biechtcatechese spelen op hun eigen zenders.

Jan Slagter hoeft niet weg – helemaal goed. Uiteindelijk beslissen leden en kijkcijfer over zijn lot. Maar hij moet ogenblikkelijk stoppen met dat kruiperige sorry-circus. Een leider toont standvastigheid, geen vloeibare excuses. Hij nam een juiste maatregel tegenover Akyol; het enige wat misging was zijn capitulatie in woorden. Tijd om de stoeptegels van Hilversum te laten trillen met ruggengraat in plaats van tranen.