Johan Derksen haalt uit én prijst: ‘Hélène Hendriks is een topwijf!’

“Dat vind ik persoonlijk heel leuk,” zei Derksen over de terugkeer van Hélène. “Wilfred, René en ik zijn het niet over veel dingen eens, maar we zijn het erover eens dat we Hélène alle drie een topwijf vinden!” Het is een typerende Derksen-uitspraak: ongefilterd, eerlijk, en spot-on. Want Hélène Hendriks is al jaren een van de weinige vrouwen op tv die haar mannetje staat in het mannenbolwerk van de sportjournalistiek. Slim, scherp en zonder slachtofferkaart. Geen woke geneuzel, gewoon kwaliteit.

Het is geen toeval dat Hendriks zo gewaardeerd wordt door de mannen van Vandaag Inside. Ze is inhoudelijk sterk, kan tegen een grapje en maakt geen probleem van “foute” opmerkingen. Ze is niet bezig met politiek correcte spelletjes, maar gewoon met goed presenteren en interviewen. En dat wordt zeldzaam op de Nederlandse televisie.

De NOS, BNNVARA en andere linkse omroepen zijn bezig met quota, diversiteit, en sensitiviteitstrainingen – maar vergeten ondertussen kwaliteit en kijkcijfers. Hélène is het levende bewijs dat je als vrouw ook zonder slachtofferschap je plek kunt verdienen. En dat steekt – vooral bij deugend Hilversum.

Maar het ging Derksen niet alleen om Hélène. Over haar vervangers – Johnny de Mol en Thomas van Groningen – had hij ook een duidelijke mening. Johnny kreeg het hardste oordeel: “Johnny is een ontzettende leuke jongen, maar die beheerst het kunstje niet.”

Bam. Geen doekjes erom. Geen mediatrucjes. Gewoon zeggen waar het op staat. Want eerlijk is eerlijk: Johnny heeft het inderdaad niet. Hij mist de scherpte, de timing, de humor. Alles wat De Oranjezomer maakt tot wat het is, ontbreekt bij Johnny. Het is brave televisie voor brave kijkers. En daar kijkt dus niemand meer naar.

Thomas van Groningen daarentegen kreeg lof van Derksen: “Die moet SBS meteen vastleggen.” En terecht. Want Thomas – hoewel journalist bij WNL – heeft zich bewezen als iemand die het tempo, het debat en de stijl van het programma snapt. Iemand die mee kan in het verbale geweld van Derksen en consorten, zonder zijn rug te breken onder de druk van de cancelcultuur.

Dat Hélène Hendriks terug is, betekent dat De Oranjezomer weer draait op volle kracht. En dat is nodig. Want in de zomer, als het politieke debat stilligt en de rest van de media zich verliest in woke geneuzel en BN’er-onzin, is De Oranjezomer vaak het enige relevante geluid op televisie. Zonder censuur. Zonder angst. Zonder kartelpropaganda.

En mensen snakken daarnaar. Naar televisie waar nog gelachen mag worden. Waar meningen botsen. Waar de elite niet de boventoon voert. Waar gewone mensen zich in herkennen. Derksen, Genee, Van der Gijp – en dus ook Hélène – brengen dat al jaren. En dat is van onschatbare waarde in een medialandschap dat steeds benauwder wordt.