NU.nl valt Wilders aan - maar zwijgt over eigen hypocrisie: linkse media bepalen wie wél en niet mag spreken

Een opmerkelijke beschuldiging – en vooral een doorzichtige. Want dat een politicus zijn eigen communicatiestrategie kiest, is geen probleem voor de democratie. Dat wordt pas een probleem wanneer de media zelf bepalen wie wél en niet mag spreken.

En dáár zwijgt Van der Goot over. Want terwijl NU.nl verontwaardigd is dat Wilders niet voor hun microfoon verschijnt, weigeren zij zélf interviews met bijvoorbeeld Lidewij de Vos, de nieuwe leider van Forum voor Democratie, de grootste ledenpartij van Nederland.

Waar is de verontwaardiging dáárover?

Wilders is al twintig jaar een van de meest geciteerde, besproken en bedreigde politici van Nederland. Hij heeft elke denkbare aanval, intimidatie en journalistieke valstrik meegemaakt. En nu wordt hem verweten dat hij niet in elk praatprogramma wil verschijnen?

Misschien is het geen “schaarste creëren”, maar gewoon gezond wantrouwen tegenover media die structureel vijandig zijn. Waarom zou Wilders zich laten ondervragen door redacties die hem bij voorbaat als “gevaar voor de democratie” beschouwen?

Wilders weet: elk interview met de mainstream media wordt ingekaderd, gemonteerd en geframed. Een half citaat is genoeg om hem weer een week lang tot karikatuur te maken. Zijn alternatief - direct communiceren via X - is niet laf, maar eerlijker: geen knipwerk, geen suggestie, geen selectieve verontwaardiging.

Van der Goot schrijft dat Wilders “geen tegenspraak duldt.” Maar kijk eens goed naar diezelfde media. Wanneer heb jij voor het laatst een groot interview gelezen met Lidewij de Vos (FVD), of met andere niet-kartelpolitici buiten de gevestigde orde?

Juist: vrijwel nooit.

Dezelfde journalisten die klagen dat Wilders niet met hen wil praten, negeren stelselmatig partijen en personen die niet in hun denkraam passen. De media roepen om “verantwoording”, maar laten zelf geen pluraliteit toe. Dat is geen journalistiek, dat is activisme vermomd als nieuwsgaring.

De toon van Van der Goots stuk verraadt vooral frustratie. Niet omdat hij “drie miljoen NU.nl-lezers” teleurstelt, maar omdat hij zijn grip op het narratief verliest. Zolang politici afhankelijk zijn van de media om hun boodschap te verspreiden, hebben redacties macht. Maar als politici rechtstreeks met hun kiezers praten - via X, via video’s, via hun eigen kanalen - dan valt die macht weg.

Dat is precies wat Wilders doet. Hij kiest zijn momenten. Hij spreekt zijn achterban direct toe. En ja, dat maakt de journalisten zenuwachtig - want hun rol als poortwachter brokkelt af.

Diezelfde media die hem verwijten “het debat te ontwijken”, zaten jarenlang zelf op slot als het ging om afwijkende meningen over migratie, islam, of de EU.

En het meest ironische: ze willen dat Wilders zich uitlevert aan hun arena, zodat ze hem daar vervolgens kunnen aanvallen. Dat is geen journalistiek, dat is machtspolitiek met een microfoon.

De hypocrisie wordt pas echt pijnlijk als je ziet hoe anders het gaat met politici die niet in het gewenste plaatje passen. Neem Lidewij de Vos, sinds dit jaar partijleider van Forum voor Democratie. Zij leidt de grootste ledenpartij van Nederland, maar wordt compleet genegeerd door redacties van NOS, RTL en - jawel - NU.nl.

Geen uitnodigingen, geen interviews, geen portretten. Waarom niet? Omdat haar partij niet past binnen het “goedgekeurde spectrum”.

En dáár zit de kern van de hypocrisie: De media doen alsof zij strijden voor “transparantie” en “verantwoording”, maar in werkelijkheid gebruiken ze hun toegang om hun eigen politieke voorkeur door te drukken. Wie niet meedoet aan hun spel, wordt afgeschreven.

Wilders zegt: “Dan speel ik niet mee.” De Vos mag niet eens meespelen.

Het probleem is niet dat Geert Wilders weinig interviews geeft. Het probleem is dat Nederlandse media nog altijd denken dat zij bepalen wie meetelt. Zij filteren, framen, en negeren - en noemen dat journalistiek.

Edo van der Goot kan doen alsof hij zich zorgen maakt om “de democratie”, maar wat hem werkelijk stoort, is dat Wilders niet meer afhankelijk is van zijn microfoon. De PVV-voorman hoeft niet langs hun poort om gehoord te worden.

En dát is de vrijheid waar journalisten zo moeilijk mee kunnen omgaan.