Omroep Zwart in vrije val: Akwasi faalt, leden lopen massaal weg - stop deze woke-klucht | DDS

De cijfers liegen niet: dit is falen. Rauwe, onaangename, zelfgemaakte politieke onvrede verpakt in gele muren en eindeloos slachtoffergedram. De enige innovatie die Omroep Zwart afleverde: programma’s die alles door de bril van slachtofferschap en identiteit bekijken. Monotoon, zelfbevestigend en bovenal oninteressant voor een breed publiek. Het resultaat: mensen haken af.

Kijk naar de programmanaamlijst: De Afhaalchinees, Niet Mijn Schuld, Aut There, Homerun Curaçao - titels die in één oogopslag duidelijk maken waar het om draait: slachtofferschap en niche-activisme. Dat soort content verdient geen plek in het publieke bestel, al helemaal niet wanneer het wordt gefinancierd met via-de-balken-van-de-belasting opgehoest geld.

Omroep Zwart is geen journalistiek project, het is een activistische vehikel. Een club die publiek geld gebruikt om één ideologische moraal te propageren: dat de wereld ongelijk is omdat westerse cultuur per definitie fout is en iedereen die dat ter discussie stelt automatisch verdacht is. Het is militant zelfhaat - verpakt als ‘inclusiviteit’.

Laten we eerlijk zijn: de man die ooit op de Dam stond te schreeuwen en te polariseren, is geen omroepbaas. Akwasi is activist, niets meer en niets minder. Zijn kwaliteiten: provoceren, polariseren, virale quotes scoren. Zijn tekortkomingen: management, programmering, ledenbinding, en visie voor een publiek dat verder reikt dan gelijkgestemden op social media.

En dan gaat hij praten over “een luistershow” - een praatprogramma waar vooral geluisterd wordt. Alsof dat een businessplan is. Alsof luisterzaamheid je leden doet terugkomen na jaren van ideologisch dreigement en programmadeug. Dit is niet leiderschap; dit is egovergroeiing met subsidie.

De realiteit is hard: publiek moet worden gewonnen door kwaliteit, relevantie en nieuwsgierigheid - niet door identitaire pamflettiek. Waar zijn de programma’s die Nederland écht samenbrengen? Waar zijn formaties die nieuwsgierig maken naar verhalen, die commercieel levensvatbaar zijn en die pluraliteit niet reduceren tot een checklist? Antwoord: bijna nergens bij Omroep Zwart.

Nederland wil diversiteit, ja. Maar geen tribunaal van slachtoffergedachten onder de vlag van ‘representatie’. Representatie moet gedragen worden door kwaliteit en ambitie, niet door geforceerde identiteitspolitiek en activistisch geblaat. Omroep Zwart toont dat precies andersom: eerst ideologie, dan content, dan verdrietig ledenverlies.

Akwasi moet de eer aan zichzelf houden: minder politieke rants, meer professioneel leiderschap. Een omroep is geen pet-project voor influencers met een boekcontract. Je krijgt publieke middelen; dat brengt verantwoordelijkheid mee. En dat betekent: programma’s die journalistiek spelen, diversiteit op inhoud, en een bestuur dat rekenschap aflegt aan publiek en belastingbetaler.

Of - en dat kan ook - Omroep Zwart stopt met het uitmelken van het publieke bestel. Als een kwart van je leden vertrokken is terwijl je in paniek 60.000 nieuwe mensen moet werven, heeft het project gefaald. En falen mag worden afgestraft door het systeem dat het faciliteerde.

Omroep Zwart is geen heldhaftig experiment. Het is een dure, amateuristische, politiek geladen mislukking. Het is een les: je koopt geen draagvlak met slogans en hashtags. Je wint het publiek met kwaliteit. Wie dat niet begrijpt - en dat zijn Akwasi en zijn bestuursclub —-verdient geen plaats op de publieke podia.

Nederland heeft geen behoefte aan gele muren en identitaire catechese. Nederland heeft behoefte aan samenhangende, kritische en nieuwsgierige journalistiek. Omroep Zwart levert dat niet. Einde verhaal.