“Het betekent dat 40.000 kinderen eigenlijk vroegtijdig het leven moeten laten vanwege een liberale opvatting dat het kennelijk oké is dat je over het leven van een ander beschikt,” zei Blommestijn.

Ze fileerde daarmee in één zin de hele liberale logica rondom abortus: de bizarre gedachte dat vrijheid zó ver reikt dat het recht op leven van een ander mens eronder kan verdwijnen.

In haar tweet verwoordde ze het nog scherper:

Ze zegt wat talloze mensen denken maar niet meer hardop durven zeggen: abortus is geen technisch medisch onderwerp, het is een ethische breuklijn in onze samenleving. We hebben geleerd het te zien als een vanzelfsprekend onderdeel van “vooruitgang”, alsof het moreel iets goeds is.

Maar er is niets vooruitstrevends aan een land waar tienduizenden ongeboren kinderen per jaar verdwijnen onder het mom van “zelfbeschikking”.

Blommestijn wees er terecht op dat de discussie over abortus tegenwoordig nauwelijks nog gevoerd mag worden. Wie er kritische vragen over stelt, krijgt te horen: “We leven toch in 2025?” - alsof morele bezinning iets is van het verleden.

“Ik vind het jammer dat die discussie niet meer gevoerd lijkt te kunnen worden,” zei ze. “Alsof het een verdienste is van vooruitgang. Het is denk ik heel belangrijk dat die mensen daar stonden [bij de Mars voor het Leven, red.], maar ook om dat hier te bespreken.”

Die opmerking raakt de kern: abortus is een onderdrukte discussie geworden. Het is taboe om het moreel te noemen, taboe om te spreken over verantwoordelijkheid, taboe om te erkennen dat er een kind in het spel is. De taal is volledig gekaapt door ideologische framing: “vrouwenrechten”, “gezondheidszorg”, “autonomie.”

Blommestijn legt in haar optreden ook bloot wat de fundamentele fout is in de moderne, liberale manier van denken. Vrijheid is bedoeld om het individu te beschermen tegen onrecht, niet om dat onrecht te rechtvaardigen. Wanneer vrijheid wordt gebruikt om een ander wezen zijn leven te ontzeggen, is het geen vrijheid meer – het is willekeur.

En dat is precies wat hier aan de hand is. De “liberale vooruitgang” die Nederland zichzelf zo graag toedicht, blijkt in de praktijk een moreel failliet: een samenleving die het recht op leven inruilt voor gemak en zelfbeschikking.

In een tijd waarin politici bezig zijn om abortus zelfs grondwettelijk te beschermen, is het moedig dat iemand als Blommestijn haar stem laat horen. Ze noemt het niet “een recht”, maar wat het is: een tragedie die we zijn gaan normaliseren.

En dat is precies waarom haar optreden bij Ongehoord Nieuws zoveel losmaakt. Ze benoemt het morele ongemak dat de elite zorgvuldig wegmoffelt. Ze durft de vraag te stellen die iedereen ontwijkt: hoe ver zijn we eigenlijk afgedwaald als samenleving als 40.000 doden per jaar geen debat meer waard zijn?

De stilte is misschien wel het meest verontrustende van alles.

In 2024 zijn 40.000 ongeboren kinderen het leven ontnomen. Niet door natuurrampen of oorlog, maar door beleid. Door ideologie. Door een cultuur die zegt dat leven pas telt als het gewenst is.

Raisa Blommestijn heeft gelijk: dit is geen “vrouwenrecht” of “liberale verworvenheid”. Dit is het verlies van menselijkheid in een samenleving die vrijheid heeft verward met vrijblijvendheid.