Raketaanvallen escaleren: luchtafweer Israël faalt steeds vaker

En dat heeft directe gevolgen. In Beër Sjeva raakte een Iraanse raket een ziekenhuis. Geen dodelijke slachtoffers, gelukkig – maar de symboliek is huiveringwekkend. Terwijl pasgeborenen het leven vieren, slaat elders de dood toe.

Het conflict is inmiddels volledig losgezongen van proportionaliteit of militaire logica.

Volgens Israëlische bronnen worden snellere, geavanceerdere raketten ingezet vanuit Iran. Waar eerder nog tien tot elf minuten beschikbaar waren om in te grijpen, is dat nu teruggelopen naar zes à zeven minuten. Dat lijkt veel, maar in realiteit betekent het dat kritieke installaties, woonwijken en ziekenhuizen amper beschermd zijn.

En laten we het niet mooier maken dan het is: die aanvallen zijn inmiddels over en weer. Israël bombardeert burgerdoelen in Iran en Gaza, Iran reageert met inslagen op Israëlische steden nu de oorlog tussen die twee is uitgebroken.

De verliezers? Niet de legers, niet de leiders, maar de burgers – aan beide kanten.

Wat ooit werd gezien als 'collateral damage' – tragisch maar zeldzaam – is in deze fase van het conflict gewoon onderdeel van de strategie geworden. Ziekenhuizen, vluchtkampen, woonwijken: geen plek is nog veilig.

En nee, het maakt daarbij niet meer uit welk land schiet. De morele grenzen zijn vervaagd, de juridische kaders genegeerd, de politieke leiders kiezen voor het 'volle pond'.

Dat raketten ziekenhuizen raken is geen ongeluk meer, maar het resultaat van een oorlog die zijn menselijke gezicht heeft verloren.

Ondertussen blijft het Westen aarzelen. De één pleit voor wapensteun, de ander voor sancties, en weer anderen durven niets meer te zeggen uit angst voor reputatieschade. Maar terwijl in Haagse en Brusselse zalen wordt gepalaverd over “de-escalatie” en “staatsmanschap”, vallen de raketten gewoon door.

Niemand lijkt nog greep te hebben op dit conflict. De diplomatie faalt, de moraal zwijgt, en het luchtruim vult zich met explosieven.

Dat Israëlische luchtafweer faalt is technisch nieuws, maar menselijk drama. Want waar het schild scheurt, vallen de klappen. Niet op militaire installaties, maar op baby's in ziekenhuizen.

Het is een oorlog zonder winnaars. Met leiders die schreeuwen, bombarderen en beschuldigen – en met bevolkingen die vluchten, rouwen en begraven. De vraag is niet meer wie gelijk heeft. De vraag is: wie durft te stoppen?