Europa en de Wilders-paradox

In Europa zijn ze blij met de PVV van Geert Wilders. Dolblij. Niet openlijk, nee, in het openbaar verketteren ze onze eurofobe parlementariër. Maar in het echt, stiekem, heimelijk, zonder dat de grote eurocritische, eurosceptische en eurofobe massa het merkt, zijn ze verguld met Wilders.

Zoals ik in mijn eerste artikel voor DDS al aangaf is stemmen op de PVV, als je wilt dat er écht iets verandert, een zinloze exercitie. De man heeft zich in de rafelranden van de Nederlandse politiek genesteld en vindt het wel comfortabel in die positie. Hij is er blij mee, veel in de politiek actieve PVV'ers denken daar anders over.

Partijgenoten, excuus, zij die als zetelvullers door hem worden gedoogd, haken in groten getal af. Vluchten weg, uit de Kamer, uit de politiek, of geven te kennen dat ze liever als God in Brussel/Straatsburg wonen en werken. Zolang ze maar uit de almachtige klauwen van Wilders ontsnappen, de man die alles bepaalt wat er binnen de politieke beweging gebeurt.

Wat voor Nederland geldt, geldt ook voor Europa. Ook daar maakt Wilders niets klaar. Wanhopig als hij is om mee te mogen doen met de grote jongens is hij nu een samenwerking aangegaan met het Front National.

Hij zal de samenwerking met het Front National niet met veel enthousiasme aangegaan zijn. Immers enkele jaren geleden beweerde hij nog niet met dat soort partijen te willen worden geïdentificeerd.

Wilders blijft ondertussen spreken van een historische samenwerking. Waar deze samenwerking eindigt, moeten we nog maar zien. Zoals Tim Engelbart gisteren schreef zal de Frans-Nederlandse kongsi een stille dood sterven, omdat ze nu eenmaal te klein is.

Ondertussen in Brussel blijven de eurofielen zich voor de bühne verweren tegen Wilders en zijn PVV. Tegen een politieke beweging die gedoemd is om niets voor elkaar te krijgen. Niet in Nederland, niet in Europa.

En dat geeft te denken. Een betere politieke tegenstander dan Wilders kunnen ze zich in Brussel niet wensen. De man kanaliseert de ontevredenheid, trekt de ontevredenen naar zich toe, houdt hen tevreden door zo nu en dan iets eurofoobs te roepen. En het resultaat van dat alles?

Niets. Helemaal niets.

Is Wilders daarmee niet gewoon een marionet van Europa? Een Mr Sandman, die zand in de ogen van zijn volgelingen strooit om hen in slaap te sussen?

Het zou zomaar kunnen. Door de samenwerking met het Front National slaat Wilders een weg in die velen niet zien zitten. Hij maakt samenwerking met meer gematigde anti-europese partijen onmogelijk en houdt daarmee de oppositie, die zo keihard nodig is, versnipperd en onmachtig.

Door die versnippering dendert de Europese trein door. Ze rijdt in volle vaart op een berg af waar ze een tunnel denkt te treffen. Een tunnel die slecht een vlek zwarte verf blijkt. De trein dendert door, op ramkoers. De inzittenden zijn machteloos. Machteloos vanwege de verdeeldheid die heerst onder hen die zij opdracht hebben gegeven om aan de rem te trekken.