Falend EU-klimaatbeleid als topprioriteit

Nu per 1 juli Italië het stokje van Griekenland heeft overgenomen als halfjaarlijkse voorzitter van de Raad van de Europese Unie is het een goed moment om even stil te staan bij dit voorzitterschap van opnieuw een economische motor aan de Middellandse Zee. Wat vooral triggert is wat de Italiaanse permanente vertegenwoordiger bij de EU Stefano Sannino uitkraamt in het filmpje van het EU-propagandakanaal vieuws.eu over de prioriteiten onder het Italiaanse voorzitterschap.

Sannino heeft het over een "great opportunity to reshape the reform agenda for growth and jobs, and this will be Italy’s top priority for the next six months." Waarna hij voortbabbelt over "competitiveness, climate and energy." Daar gaan we weer. Heeft u iets gehoord over EU-klimaatbeleid als topprioriteit voor de EU tijdens de verkiezingen voor het Europees Parlement? Welnee.

Laat het klimaatbeleid van de EU nu net de grootste bedreiging zijn voor het Europese bedrijfsleven. Dat stelt ook uitgerekend Emma Marcegaglia, de voorzitter van de Italiaanse werkgeversorganisatie Confindustria, tegelijkertijd voorzitter van de grootste onderneming van Italië, energiegigant ENI en alphavrouwtje van de machtigste lobby in Brussel, de koepel van alle werkgeversorganisaties in 35 Europese landen, BusinessEurope. Vooral de doelstelling om tot 2030 een CO2-reductie te bereiken van 40% gaat Marcegaglia veel te ver.

"Het klimaatbeleid is onze grootste bedreiging. Als we vooroplopen zonder dat de rest volgt, zal dat onze concurrentiepositie sterk verzwakken. En vergeet niet: Europa is nu verantwoordelijk voor 11% van de wereldwijde CO2-uitstoot. In 2030 zal dat 6% zijn. Zelfs als je min 40% bereikt, is dat wereldwijd 2,4%."

Zonder wereldwijde overeenstemming over CO2-reductie -als men op die heilloze exercitie al wil inzetten- is het Europese bedrijfsleven sowieso de pineut. Of dat moet juist bedoeld zijn met "reshaping Europe’s growth agenda", het onttakelen van onze Europese industrie. Geen groei, maar snijden in naam van groene fopduurzaamheid en klimaatideologie. 

Marcegaglia schetst een beeld van energie-intensieve bedrijfstakken, die door het eenzijdige Europese klimaatbeleid en door hoge energieprijzen hun investeringen en activiteiten verplaatsen. Daarvan zijn er inmiddels voorbeelden te over: chemiereuzen zoals DSM, Dow Chemical en BASF keren Europa de rug toe en trekken naar de Verenigde Staten. Allemaal aangelokt door het goedkope schaliegas. De regio Rotterdam bijvoorbeeld met nu nog veel chemiebedrijven zou hierdoor het laatste decennium al zo'n 9 miljard euro aan investeringen hebben misgelopen. De Belgische brancheclub in de chemie Essenscia schat in dat hierdoor de komende tien jaar nog eens 22 miljard euro aan investeringen aan onze neus voorbij gaan.

Het lijkt wel of Brussel deze ontwikkeling niet ziet, of niet wil zien. Het EU-klimaatbeleid is funest voor onze economie en een aanjager van de werkloosheid. Iedereen straks aan het uitkeringsinfuus van de overheid. Met recht kan men spreken van het omvormen van de groei-agenda van Europa. Het is precies wat de Amerikaanse investment writer James Dale Davidson al eens schreef: "When you subsidize poverty and failure, you get more of both." Het is tijd om de topprioriteiten van de Europese Unie eens rigoreus om te vormen, al vrees ik dat die het te druk heeft met andere hobby's. Dat wordt nog wat met dat Italiaanse voorzitterschap.