Kerstoverpeinzing

Toen ik het verzoek kreeg van de redactie om een bijdrage te leveren aan de kersteditie van dit weblog heb ik meteen ja gezegd. Maar al gauw kreeg ik spijt van die spontane toezegging. Als we het afgelopen jaar de revue laten passeren en ook nog een beetje vooruitkijken, dan maakt die serene kerststemming plaats voor onrust en onbehagen.

Over de Europse schuldencrisis en de euro is hier al heel wat afgeschreven en daarom zal ik het kort houden. Ik heb de tel niet precies bijgehouden (wie wel?), maar Mark 'geen cent naar Griekenland' Rutte en Jan Kees 'we verdienen eraan' de Jager moeten inmiddels al een bedrag van pakweg 200 miljard in die bodemloze put hebben gekieperd. Grotendeels in de vorm van garanties in het kader van de diverse reddingsplannen en noodfondsen, maar we staan natuurlijk ook garant voor de onbezonnen geldsmijterij door de ECB. Het zijn 'maar' garanties, toch? Wie zo denkt moet nog maar eens de betekenis opzoeken van 'Murphy's Law'.

Om die 200 miljard - toegegeven, het is natte-vingerwerk - in perspectief te plaatsen: dat ligt in dezelfde orde van grootte als wat de multiculturele samenleving ons toe nu toe heeft gekost of als de totale aardgasopbrengsten sinds de jaren zestig.

Het eind is overigens nog lang niet in zicht, want in Brussel en onder de Europese leiders heerst de mentaliteit van de Führerbunker. Doorvechten tot het bittere einde, dat is de partijlijn. En niemand die er in euroland toe doet zal een afwijkend geluid laten horen. Maar net als de topnazi's die uiterlijk loyaal bleven, maar ondertussen wel voorbereidingen troffen om zelf uit handen van de Russen te blijven, lijkt het erop dat ook in euroland de ratten er rekening mee houden dat ze het zinkende schip moeten verlaten. En gelijk hebben ze, want de fundamentals deugen niet: de economieën van Noord- en Zuid-Europa zijn niet compatibel, de belangen tegengesteld en de mentaliteitsverschillen onoverbrugbaar.

De gebeurtenissen ten Zuiden van de Middellandse Zee vermogen ons al evenmin vrolijk te stemmen. Wat zich daar voltrok werd aanvankelijk hartstochtelijk toegejuicht als de 'Arabische lente'. De gasten die aanschoven aan de talkshowtafels, met name bij Pauw & Witteman, hebben ons volkomen op het verkeerde been gezet. In Egypte, waar de Moslimbroeders en de salafisten de verkiezingen wonnen, zijn inmiddels de christenvervolgingen heviger dan ooit.

In Libië meende de NAVO weer eens partij te moeten kiezen in een burgeroorlog, en daar gaat het nu dezelfde kant op als in Egypte. Kennelijk niets geleerd van de crisis destijds rond Kosovo, waar het bondgenootschap met zijn interventie ten koste van veel burgerdoden de maffia in het zadel hielp.

Gauw over naar het binnenland dan maar. Over de verloedering van de collectieve sector zullen we het nu maar niet hebben. Evenmin over die Angolese jongeman die terug moet naar zijn land maar dat niet wil, en die zich in zijn halsstarrigheid gesteund weet door tout 'Bekend Nederland'.

We zijn het misschien alweer bijna vergeten, maar er was ook nog zoiets als dat proces met die populistische politicus in de beklaagdenbank, verdedigd door die beroemde strafpleiter, en met een pikante bijrol voor een raadsheer van het Hof; iemand met een grote reputatie in de strafrechtwereld, die niettemin lelijk door de mand viel.

Om met het goede nieuws te beginnen: de vrijheid van meningsuiting is fier overeind gebleven, niet in de laatste plaats door de consequente opstelling van het Openbaar Ministerie, dat zich temidden van al het tumult niet van de wijs liet brengen.

Het slechte nieuws is dat het een dubbeltje op zijn kant is geweest. Binnen de Amsterdamse rechtbank schijnen nogal wat lieden rond te lopen die op de lijn zitten van de bovengenoemde raadsheer van het Hof. Als de rechtbank een iets andere samenstelling zou hebben gehad, dan had er dus zomaar een veroordeling uit kunnen rollen. Maar zover is het godzijdank niet gekomen, en laten we toch vooral onze zegeningen tellen.

Zegeningen? Wel een mooi woord om deze kerstoverpeinzing mee te besluiten.