Koopkracht gaat al jaren in rook op door de euro

Gisteren al meldde DFT dat van de mooie koopkrachtpraatjes van Jeroen Dijsselbloem niets overblijft. Met name voor werkenden was uitgegaan van een daling van de pensioenpremies, die moesten zorgen voor de kleine plusjes in de koopkracht van gemiddeld een half procent. Maar van die plannen kan niets terechtkomen waarschuwden de pensioenbeleggers. Door de lage ECB-rente zit een premiedaling er voorlopig niet in: daar gaan de koopkrachtplaatjes van het kabinet. Maar het echte probleem schuilt natuurlijk niet alleen in de kunstmatig laag gehouden ECB-rente om de zwakke eurolanden tegemoet te komen. Daarvoor moet je naar de diepere oorzaak kijken en dat is de euro en de one-size-fits-all structuur van de euromuntunie.

Echter, volgens de Nederlandse politieke beleidsmakers en organisaties als VNO-NCW is de euro het beste wat ons land ooit is overkomen: méér export, méér welvaart en méér werkgelegenheid... Dat is de euro-mantra waar critici steevast mee om de oren worden geslagen. Maar ik zal in deze bijdrage aantonen dat het tegendeel het geval is.

De koopkracht van de Nederlandse burger wordt al jaren door de euro ernstig aangetast en dat zal in toenemende mate het geval zijn. Niet alleen door de voor Nederland veel te lage omwisselkoers destijds, maar ook door de absurd lage ECB-rente, die fnuikend is voor spaarders en pensioenbeleggers, en door een reeks lastenverzwaringen die het kabinet de hardwerkende middenstander heeft opgelegd. En gelet op het feit dat Nederland een fors spaaroverschot heeft komt er voorlopig geen einde aan deze sluipende 'koopkrachtmoord'. De eurocrisis kost Nederland bovendien een normale, gezonde loon- en koopkrachtontwikkeling. Mensen die moeten leven van een pensioen- of spaarinkomen zijn door de lage ECB-rente gewoon in de aap gelogeerd. Maar volgens minister-president Rutte valt dat allemaal wel mee en moet de belasting bij de pensionado’s nog maar weer eens flink opgetrokken worden. Maar dat is nog niet alles.

Ook de overige transferbetalingen en afgegeven garanties om de euro te ‘redden’ via allerlei Europese 'noodfondsen' komen straks ten laste van (de koopkracht van) de belastingbetaler. We praten hier niet over 'klein bier', maar over honderden miljarden euro's. Ja, u leest het goed: honderden miljarden. Alleen al aan afgegeven garanties aan 'vak Zuid' staan we voor ruim 200 miljard grotendeels ongedekt garant, aldus onze Algemene Rekenkamer. En als je je baan bent verloren door al die euro ellende, dan heb je helemaal niets meer te makken: de sociale rechten worden verder uitgekleed, omdat er geen geld meer is om die in stand te houden...De WW-duur wordt verkort en als je de pech hebt vijf-en-veertig jaar of ouder te zijn, dan heb je het 'prettige' vooruitzicht de rest van je leven werkloos thuis te kunnen zitten met een minimale uitkering om van te leven.

Maar intussen blijft de regering wel miljarden overmaken naar verre landen en zet het de deur open voor grote groepen veelal laag opgeleiden, waar vraagtekens bij kunnen worden geplaatst over wat de toegevoegde waarde daarvan is voor de Nederlandse samenleving als geheel. Over de kosten van het bestrijden van de aanwas van het Jihadisme in Nederland zullen we het maar helemaal niet hebben. En laten we -tenslotte- ook niet vergeten, dat als gevolg van de te lage conversiekoers van de gulden naar de euro alle Nederlandse inkomenstrekkers en pensioengerechtigden al jaren structureel 'bestolen' zijn van ongeveer 12 % van hun koopkracht.

Kortom, de invoering van de euro heeft aan ons land een flink stuk welvaart en koopkracht ontnomen. Ik schat uit de losse pols een procentje of dertig, vijf-en-dertig aan koopkrachtverlies, rekening houdend met alle lastenverzwaringen aan met name de hardwerkende belastingbetaler, ten gevolge van de maatregelen van dit kabinet. Die lastenverzwaringen zijn ons opgelegd op last van Brussel om maar te voldoen aan die willekeurige drieprocentsnorm, terwijl een land als Frankrijk bijvoorbeeld, die norm elk jaar aan haar Franse laars lapt. Wil de Nederlandse regering het financieringstekort (lees: staatsschuld) omlaag brengen, dan adviseer ik de regering om direct uit deze welvaartverslindende eenheidsmunt te stappen en het over een andere boeg te gooien. Kenden we in Nederland voedselbanken vóór invoering van de euro? Het antwoord luidt ontkennend. Voor de invoering van de euro hadden we in Nederland nog nooit van voedselbanken gehoord. De eerste voedselbank werd opgericht in 2002, vier jaar na de (girale) invoering van de euro. Inmiddels zijn de voedselbanken zo'n beetje de enige groeimarkt in ons land. Er is in ons voormalig rijke Nederland sprake van een toenemende en schrijnende stille armoede, terwijl we voor de invoering van de euro het rijkste land van de EU waren, zelfs welvarender dan Duitsland. Het is een grof schandaal als je er goed over nadenkt.

We zijn nu vijftien jaar verder sinds de invoering van de euro en sindsdien is de welvaart van Nederland als geheel gewoon 'naar de kloten' geholpen, om het op z'n Hollands te zeggen. Nee, niet voor de multinationals, die hebben flink garen gesponnen bij de euro, evenals een bepaald deel van de financiële sector. Maar voor de gewone, hardwerkende middenstander en MKB-ondernemer heeft de euro alleen maar ellende gebracht. Niet alleen in Nederland, maar in alle eurozonelanden. En men gaat maar door.

Maar tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen van vorige week ging het vooral over bijzaken. Natuurlijk zijn die vanzelfsprekend ook belangrijk, maar wordt het niet eens tijd, zo zou ik aan 'vak K' willen vragen, om prioriteiten te stellen? Zou het geen goed idee zijn om eens een Parlementaire Enquête op te starten om te onderzoeken welke ravage de invoering van de euro sinds 1999 heeft aangericht aan de Nederlandse economie en aan de koopkracht van de gewone burger? Wij, belastingbetalende burgers van Nederland, hebben recht op het eerlijke verhaal, we zijn niet geïnteresseerd in de fabeltjeskrantverhalen die de elite ons op de mouw spelt.