Mogen er ouders zijn die een gezond kindje willen?

De vraag die vooral door religieuze mensen wordt gesteld is: Mag een kind met het syndroom van Down er zijn? Ik heb altijd moeite met het voeren van een discussie over zaken als zwangerschapsafbreking met behoudende christenen.

Wat ik er lastig aan vind, is het feit dat deze christenen tegen alle vormen van abortus zijn en dit vooral zijn vanwege hun religie. Er is dan mijns inziens geen objectieve discussie te voeren. Want God kan nu eenmaal geen deel uitmaken van een discussie tussen een gelovige en een niet gelovige, want de laatste heeft geen boodschap aan wat God wil en is dus met religieuze standpunten niet te overtuigen.

Juist bij discussies die maatschappelijk gevoerd dienen te worden zou God geen partij moeten zijn. Dit soort zaken moet je buiten religie om bespreken. Zodat partijen gelijkwaardig zijn en voor- of tegenargumenten op gelijk niveau en met overeenkomstige uitgangspunten kunnen bespreken.

Wanneer bijvoorbeeld Kees van der Staaij van de SGP zich verzet tegen de invoering van de nieuwe screeningsmethode (de NIPT-test) voor het vroegtijdig ontdekken van het syndroom van down bij zwangere vrouwen dan is het onduidelijk of hij deze mening heeft omdat hij niet anders kan vanwege zijn religie of omdat hij zonder die religie er hetzelfde over zou denken. Met andere woorden, zit God ook aan de vergadertafel of niet? Ik ga er dan meteen vanuit dat dat zo is en dat maakt de discussie ongelijkwaardig en zijn opvattingen gekleurd.

Hoe kun je een verstandige discussie voeren over dit soort zaken wanneer je gesprekspartner tegelijkertijd alle vormen van abortus afwijst, ook die na een verkrachting of bij een zeer ernstige afwijking van de vrucht die een kindje dat hevig zal lijden geboren laat worden? Wanneer God meepraat is een goed overwogen discussie hierover onmogelijk. Temeer daar God niet te horen is, maar Hem dus meningen in de mond gelegd worden en Zijn opvattingen slechts worden verondersteld. Waarbij menig gesprekspartner van de christen niet eens ervan uitgaat dat er zoiets als een God bestaat.

De vraag in deze kwestie is ook niet of een kind met het syndroom van Down mag bestaan, dat mag namelijk, want ze bestaan, maar of ouders de zware taak willen aangaan of niet of graag een gezond kindje willen. Mag dat? Mogen er ouders zijn die een gezond kindje willen? Ook die vraag mag dan gesteld worden. En moeten ouders die dat graag willen dan veroordeeld worden als een soort moordenaars omdat zij ervoor kiezen een zwangerschap af te breken bij een kind met een ernstige verstandelijke handicap? Want hoe je ook over kinderen met het syndroom van Down denkt, het zijn kinderen met een ernstige verstandelijke handicap met vaak ook nog andere lichamelijke problemen die een leven lang intensieve zorg behoeven. Mogen er ouders zijn die hier liever niet voor kiezen?

Bij de nieuwe (NIPT) test wordt bloed afgenomen bij de zwangere vrouw. Het DNA van de foetus dat hierin aanwezig is, wordt getest op chromosoomafwijkingen. Dit geeft de mogelijkheid voortijdig te ontdekken of een vrouw zwanger is van een kindje met het syndroom van Down, zonder dat er op dat moment kans is op een miskraam, wat bij een vruchtwaterpunctie een risico is. Minder kans dus dat een gezond kindje door een miskraam wordt afgedreven. Dat is in ieder geval winst.  

Ouders hebben recht op goede informatie, ook over wat het betekent een kindje met het syndroom van Down te hebben. Zodat er een weloverwogen keuze gemaakt kan worden, die nooit simpel zal zijn. Daarbij is er geen enkele behoefte aan standpunten van gelovigen die zich laten leiden door hun religieuze opvattingen vanwege het simpele feit dat religieuze opvattingen voor niet religieuzen elke overtuigingskracht missen. Wel is er behoefte aan goede voorlichting door artsen en mensen die ervaring hebben met kinderen met het syndroom van Down.

Kinderen met het syndroom van Down mogen er zijn, natuurlijk is dat zo. Maar ouders die een gezond kindje willen en gebruik maken van de voortschrijdende wetenschap om dit mogelijk te maken, mogen er net zo goed zijn. Het voorkomen van leed, of het nu bij het kind is of de ouders is geen schande, maar tegenwoordig een mogelijke keuze. En die keuze ligt bij de ouders en bij niemand anders.