Naastenliefde is geen staatszaak
Met die tip ben ik het helemaal eens. Geven is mooier dan ontvangen. Daarnaast hebben we de verantwoordelijkheid om verder dan onze neus lang is te kijken. Dat is een individuele verantwoordelijkheid. Vroeger werd die taak vooral door de kerken opgepakt. Dat ging met vallen en opstaan. De laatste decennia heeft de overheid deze taak echter overgenomen van de kerken. Sindsdien lijken veel burgers zich niet meer bewust van de verantwoordelijkheid die zij zelf hebben.
Moderne overheden maken zichzelf graag breed, en nemen sinds de 19de en 20ste eeuw gretig de rol over die de kerken vroeger gespeeld hebben op het gebied van onderwijs, ziekenverpleging, armenzorg, kunst en wetenschap. De kerken waren in die jaren al aan het marginaliseren, en hebben zich door de almachtige, alomtegenwoordige en alwetende staat die in die periode juist aan het groeien was, verder laten marginaliseren.Veel kerkgangers zijn door de loodzware aanwezigheid van de staat zo van het karakter van het christendom vervreemd geraakt, dat ze denken dat het van naastenliefde getuigt om via demonstraties en aksie de overheid, en dus alle belastingbetalers, te dwingen liefdadigheid te betonen aan al wie ziek en zwak is. Nee, barmhartigheid en naastenliefde, dat is zelf asielzoekers (hoeveel trouwens?) in huis nemen, niet de plicht tot liefdadigheid afschuiven op de overheid en de belastingbetaler.
De hele column is de moeite van het lezen waard. Als mensen die zich ter rechter kant van het politieke spectrum bevinden, kunnen we veel mopperen op de overheid. Die is groot en log en loom. Daarnaast is de menselijke maat vaak ver te zoeken (ook in alle zogenaamde liefdadigheid van de overheid). Komt nog bij dat de vele uitkeringen het effect hebben dat sommige mensen wel erg lui worden. Zij verpesten het voor degenen die het wel echt nodig hebben. Over ontwikkelingssamenwerking heb ik me op deze site al een aantal keer uitgelaten; het werkt voor geen meter.
