Oh Angela, oh François

Het Parool valt op de mat en de voorpagina wordt gedomineerd door een foto van Hollande en Merkel. Meneer en mevrouw Doorsnee van Europa. De leiders van Frankrijk en Duitsland, die het in Europa voor het zeggen hebben. Hun gezichten een toonbeeld van de middelmatigheid, waar we in deze crisisperiode onder gebukt gaan. En ze willen absoluut niet worden afgeluisterd als ze stiekem met elkaar bellen.

Angela Merkel van Duitsland heeft een doorsnee telefoon, die ze van haar partij het CDU heeft gekregen. Niks beveiliging er op, want zo geheim is het kennelijk niet wat ze draadloos te vertellen heeft. President Francois Hollande van Frankrijk is iets minder naïef. Hij heeft het er op advies van de zijn veiligheidsadviseurs gewoon maar niet over. Maar die twee hebben wel een hotline en daarover kan hij vanaf nu niets vertrouwelijks meer kwijt, want Big Brother luistert mee.

Dat de twee belangrijkste Europese leiders de Amerikaanse afluisterpraktijken als een bliksemafleider gebruiken is zo voorspelbaar en bepaald niet van belang voor het vinden van effectieve oplossingen in een tijd van financiële crisis. Bovendien is het ook nog eens de USA waar Europa een breed handelsverdrag mee moet afsluiten, in plaats van zich van te verwijderen om een schandaal dat al lang op straat ligt en bij de Europese geheime diensten al veel langer bekend is.

Het verhaal ´Honderd jaar na de ramp´, dat ik anderhalf jaar geleden schreef, ging over de ondergang van de euro en was geïnspireerd door de 100 jarige herdenking van de ramp met de Titanic. In dat artikel vond ook een conversatie plaats over die hotline tussen mevrouw Merkel en toen nog president Sarkozy van Frankrijk. In dat gesprek kondigt Merkel aan dat Duitsland niet langer financieel kan worden leeggezogen door de zuidelijke landen van Europa – waaronder intussen ook Frankrijk – uiteindelijk bakzeil haalt en uit de euro stapt:

Een hevig transpirerende Merkel: “Leider, leider, we kunnen het tij niet meer keren. De dubbele beschotting van ons financiële systeem is doorgebroken. Het water staat ons aan de lippen. Wij verlaten het schip. Ik raad je aan voor Frankrijk dezelfde beslissing te nemen.”

Met holle ogen vol afgrijzen begint haar gesprekspartner stamelend te antwoorden: “Hoe kun je nu dit besluit nemen. We zouden de euro opnieuw opstarten. Daarvoor is het Matheo overleg gevoerd tot diep in de nacht. Ik heb de Britse premier nog geen uur geleden telefonisch verzekerd dat de euro niet zal zinken. Frankrijk kan dit gezichtsverlies niet aan. Dit is een internationale ramp.”

De twee toppolitici staren daarna seconden lang in de verte met de ouderwetse telefoon nog in hun hand. Merkel mompelt zachtjes voor zich uit: “Ende von der Wiedergutmachung.” Sarkozy zakt getergd langzaam onderuit in zijn residentiele fauteuil en verzucht: “Mon pauvre peuple.” Beiden kondigen een half uur later hun ontslag aan via de media.

Dat detail van ´ouderwetse telefoon´ kun je ouderwets saillant – kenmerkend – noemen. Een telefoon die niet met een versleutelings systeem is beveiligd. Waarover mevrouw Merkel bij wijze van spreken ook haar huiselijke boodschappen doorgeeft. Het kan allemaal niet knulliger.

Alleen gaat het nu in Europa om het voorkomen of ten minste uitstellen van een financiële ramp. We weten nu in ieder geval wel hoe het over honderd jaar in de geschiedenisboeken anekdotisch wordt ingekleurd met een ´ouderwetse telefoon´ van de machtigste politieke leider van Europa van deze tijd, die haar ‘geheimen’ prijsgeeft in een hijgerig gesprek met de Franse president: “Oh Angela, oh François….”.