Van computerspelletjes krijgen we alleen maar oorlog

Leó Szilárd, een Hongaars-Amerikaans natuurkundige, verslond Wells’ boeken. In 1929 hebben ze elkaar zelfs even ontmoet. Drie jaar later werd hij gegrepen door The World Set Free. Szilárd deelde Wells zorgen over de militaire toepassing van kernenergie, maar dacht pragmatisch. Het verontrustte hem dat nazi-Duitsland de verkoop van uraniumerts, gewonnen in het bezette Tsjecho-Slowakije, had stopgezet. Als dat betekent dat Adolf Hitler een atoombom ontwikkelt, dan kon de VS volgens hem niet achterblijven.

In juli 1939 overtuigt Szilárd pacifist en collega-natuurkundige Albert Einstein van de noodzaak president Roosevelt te informeren (brief, 2 aug. 1939), wat leidde tot het Manhattan Project. Een geheime operatie onder leiding van Robert Oppenheimer, waarin Szilárd een belangrijke rol kreeg. Zes jaar later dropte de Amerikaanse luchtmacht atoombommen op de Japanse steden Hiroshima en Nagasaki, waarbij honderdduizenden doden vielen – ook indirect als gevolg van stralingsziekte. Wells’ fictie werd werkelijkheid. Niet omdat hij zo goed kon voorspellen, maar omdat hij via Szilárd de president van Amerika op een apocalyptisch idee bracht.

Hoezeer fantasie en uitwerking met elkaar verband houden, laat de game-industrie zien. Ter promotie van Call of Duty: Black Ops II, een computerspel waarin een robotoorlog uitgevochten moet worden, demonstreerden de makers ‘Charlene’: een 4-rotorig, onbemand helikoptertje met machinegeweer. Niet in pixels, maar in het echt.