Afgang.
In oktober 1961 begon het WNF met haar eerste fondsenwervingsactie. De zwarte neushoorn was bedreigd en moest gered worden.
Er werd een mooi bedrag ingezameld, dat zou zogenaamd naar die zwarte neushoorn gaan; ja, ja, zo zou het goed komen.
Sinds de oprichting van het WWF en haar acties om de zwarte neushoorn te redden kelderde de zwarte neushoornpopulatie met 90 procent, en 1 van de zes ondersoorten is vorig jaar officieel uitgestorven. Het kost mij moeite om het WWF hier succesvol te noemen.
Zoals Rypke Zeilmaker uitlegt op
ClimateGate.nl: Je kunt hier wat mij betreft- 2 conclusies trekken:
1. natuurbescherming is zo complex, we hebben zo weinig geld en de menselijke druk op natuur blijft groeien
2. het Wereldnatuurfonds is volslagen incompetent bij het beschermen van de diersoorten die zij beweert te beschermen (wat ze zelf ook vonden tav de zwarte neushoorn in het Philipson Report in 1990, lees Het Wereldnatuurleger), omdat ze het weinigegeld dát ze krijgen over de balk gooien zonder ecologische rentabiliteitstoetsing.
Het is opvallend dat, hoewel het WWF net doet alsof Afrika prioriteit nummer één is, slechts 7% van de inkomsten van deze club daadwerkelijk naar het 'vergeten continent' gaan. De rest wordt dus in andere werelddelen besteed (en aan de bobo's van deze organisatie).
Zoals Zeilmaker uitlegt is dat één van de grote zwaktes van het WWF. Men is wel heel 'druk' met van alles en nog wat, maar men neemt niet de tijd die nodig is om effectief natuur te beschermen. En ondertussen worden naïeve donateurs maar opgeroepen om weer meer te doneren zodat deze of gene diersoort 'beschermd kan worden'.
Het zou goed zijn als het WWF wat eerlijker was over haar prestaties - die laten namelijk nogal te wensen over. Dat zou in ieder geval wel zo eerlijk zijn ten opzichte van donateurs, die de organisatie en haar bobo's al sinds jaar en dag subsidiëren.
