-Frits Bosch- Ontmoet de Permanente portefeuille voor superieure beleggingsresultaten bij lager risico

De ‘25’ vertegenwoordigt ieder een percentage van een beleggingscategorie, namelijk een kwart in aandelen, obligaties, goud en cash. Deze portefeuille is ontworpen in de jaren 1980 door de Amerikaanse beleggingsadviseur Harry Browne. Dit is een zeer onconventionele portefeuillesamenstelling. De gangbare portefeuille is 60/40 voor aandelen en obligaties of 50/30/20 met vastgoed erbij dat Browne niet meeneemt in zijn portefeuille. Browne’s portefeuille is zo ongewoon omdat het de huidige basale en gangbare principes van het combineren van beleggingscategorieën - de ‘asset allocation’ - negeert. De orthodoxe theorie (de zgn. Moderne Portefeuille Theorie) schrijft voor dat de beleggingscategorieën zodanig dienen te worden gebalanceerd dat de totale risicograad (volatiliteit) omlaag gaat bij een constante hoeveelheid rendement. De orthodoxe portefeuille is gebouwd op de wijze waarop de beleggingscategorieën met elkaar correleren en de portefeuille wordt dan dynamisch aangepast aan zich wijzigende correlaties.

De permanente portefeuille verwerpt de correlatie benadering. De 25/25/25/25 is bedoeld om permanent zo te houden als archetypes voor de verschillende omstandigheden van de economische cyclus: expansie, deflatie, inflatie en recessie. Aandelen doen het goed in expansie, obligaties in deflatie, goud in inflatie en cash in recessie. Bowne’s forse allocatie naar goud werd door anderen belachelijk gemaakt. Inmiddels weten we beter. Goud is sinds 2020 2,5 keer over de kop gegaan en dit jaar tot oktober met 50% gestegen. Wat belangrijker is: de permanente portefeuille biedt bescherming tegen moeilijke economische tijden en voordelen als het goed gaat. Onderzoek over een periode van 40 jaar toont aan dat de permanente portefeuille het substantieel beter doet in slechte tijden en beter doet in goede tijden dan de orthodoxe 60/40 portefeuilles. De 25/25/25/25 portefeuilles hebben een veel lagere risico volgens de zogenaamde Sharpe index die door beleggingsprofessionals wordt gehanteerd en een gemiddeld hoger rendement op zowel lange als korte termijn. De focus op de economische cyclus werkt blijkbaar beter dat de focus op correlaties. En eigenlijk is dat wel logisch en verklaarbaar.

De slotsom is dat het verstandiger is om de permanente portefeuille te hanteren dan de orthodoxe portefeuille. Deze conclusie is voor iedere belegger belangrijk, maar mogelijk nog belangrijker voor ons nieuwe pensioenstelsel. In dat stelsel slaan de beleggingsrendementen en de beleggingsrisico’s veel meer rechtstreeks neer bij een individuele deelnemers via de ‘potjes’, dan in het oude stelsel. De gedachte is nu dat je naarmate je ouder wordt je meer in obligaties gaat beleggen en als je jonger bent meer in aandelen. Als inflatie zich voordoet - zoals nu - word je geschoren en je hebt dan niet het voordeel in goud te beleggen dat juist bescherming biedt tegen inflatie. Etcetera voor de andere beleggingscategorieën. De risicograad voor deelnemers van pensioenfondsen in het nieuwe stelsel ligt relatief hoog. Dat wil zeggen de dalen zijn diep en de toppen zijn hoog. Dat is exact niet wat een pensionado wenst, namelijk stabiliteit. Dat biedt de permanente portefeuille wél, namelijk hogere rendementen bij lager risico. Tel uit je winst.

Dus weg met de orthodox samengestelde portefeuilles. Portefeuille managers stap over naar de permanente portefeuille. De Nederlandsche Bank gelieve hiervan goede nota te nemen.