Gastcolumn- Erwin Versteeg- Drie dagen van bewustzijn

Inmiddels wordt ook deze traditie aangevallen door activisten. En dat is niet van de laatste jaren. Het begon in feite al in 1985, toen Mohamed Achahboun, een voormalig welzijnswerker, ontdekte dat er Marokkaanse soldaten begraven lagen op de Franse oorlogsbegraafplaats in Kapelle. Wel wil ik opmerken dat zijn inzet vooral gericht was erkenning van vergeten soldaten, niet op het ‘aanvallen’ van onze traditie.

Dit was niet vreemd, aangezien Marokko van 1912 tot 1956 een Frans protectoraat was, en gedeeltelijk werd bestuurd door Frankrijk. Dit werd vastgelegd in het Verdrag van Fez, de huidige woonplaats van Achahboun. In 2022 werd hij nog benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau voor zijn verdiensten op het gebied van integratie, buurtcohesie en religieus leven.

Zoals Syp Wynia in 2018 onthulde, werden de Marokkanen op de begraafplaats in Kapelle echter pas begraven nadat ze omkwamen bij de vlucht van het Franse leger naar Engeland in mei 1940. Ze waren aangespoeld op de Nederlandse kusten in de zomer van dat jaar. Het waren soldaten in Franse dienst. Of ze huurlingen waren of dienden onder koloniale dwang, laat ik in het midden. Belangrijker is: in Nederland waren nooit Marokkaanse soldaten in Franse dienst actief.

De oproep van activisten om de herdenking te verbreden, raakt de essentie van wat deze dag zou moeten zijn. Het herdenken van de slachtoffers van oorlog is niet bedoeld als platform voor de politiek van vandaag, maar als eerbetoon aan degenen die hun leven gaven voor onze vrijheid. Het mag niet worden gebruikt voor actuele agenda’s of als excuus voor staatspropaganda. Het idee dat er apart aandacht moet zijn voor de nationaliteiten die wel of niet hebben meegevochten voor onze vrijheid, vind ik een teken van ongeïnteresseerdheid in de werkelijke essentie van herdenken.

In die context klinkt de oproep van koning Willem-Alexander om ons “tot de tanden toe te bewapenen” ronduit pijnlijk. Want wie of wat verdedigen we dan precies? Nederland als vrij en soeverein land? Of een wereld zonder grenzen en zonder echte democratische controle?

Dat er vrede moet komen tussen Rusland en Oekraïne, daar is elk weldenkend mens het over eens. Het doden moet stoppen! Oorlog win je niet door het aantal doden, maar door te onderhandelen voor de overlevenden. Net zoals wij herdenken voor de overlevenden. De gedachte dat wij straks in Oekraïne de gedode Nederlandse soldaten moeten herdenken, is voor mij dan ook zeer onprettig.

Een koning moet verbinden. Hij moet symbool zijn van nationale eenheid, geen spreekbuis voor globalistische belangen. Geen figurant in Defensie-spotjes of VN-campagnes, maar een baken van Nederlandse identiteit en nuchter fatsoen. Als het koningshuis zijn rol als symbool loslaat, verliest het zijn waarde. Dan speelt men held over de rug van onze toekomst.

Wat betreft de bewering dat 25% van de bevolking zich achter deze oproepen zou scharen: dat is misschien een groeiend percentage, maar zeker geen meerderheid. En zelfs als het een meerderheid zou zijn, zou dat nog geen reden moeten zijn om ons beleid in de handen van populistische retoriek te leggen. Deze situatie herinnert ons eraan hoe gemakkelijk mensen zich kunnen laten meeslepen door de politiek van angst, en hoe het kan worden ingezet voor staatspropaganda. Vrijheid vraagt om moed. Om leiders die durven staan, niet meewaaien.

Op 4 en 5 mei eren we hen die streden voor onze vrijheid. En dan is er 6 mei, de dag die ons eraan herinnert dat ook binnenlands verraad en lafheid onze vrijheid bedreigen. Dan herdenken we de beste premier die Nederland nooit heeft mogen hebben: Pim Fortuyn.

Vrijheid vraagt om moed. Om leiders die durven staan, niet meewaaien.Nederland verdient leiders die Nederland liefhebben. Geen internationale figuranten. Geen symboliek zonder betekenis.