-Gert Jan Mulder- De bureaucraat en de ambtenaar

Dit zijn de stille helden van het nutteloze bestaan, de martelaren van het middelmatige kantoorleven, de pioniers van de functionele leegte. Ze vergaderden tot hun ziel er vandoor ging. Ze maakten rapporten voor leidinggevenden die ze nooit lazen. Ze implementeerden beleidsvernieuwingen die al verouderd waren voordat de PowerPoint opende. En als ze heel eerlijk zijn — en dat gebeurt alleen na 23:00 met een glas wijn erbij — weten ze donders goed dat hun jarenlange inzet exact nul waarde heeft toegevoegd aan de wereld.

Niet een beetje. Echt nul.

Een indrukwekkende prestatie, want zelfs een slecht geprogrammeerde robot grijpt nog wel eens per ongeluk iets betekenisvols vast.

Je hoort het nooit op het nieuws, maar de grootste risicofactor voor vroegtijdige veroudering is niet roken, geen alcohol of microplastics in je bloed.

Nee.

Het is de levenslange blootstelling aan werk dat je ziel vervilt.

Kijk naar de symptomen:

• Acuut motivatieverlies bij het openen van Outlook

• Schouderkramp veroorzaakt door het knikken om anderen het gevoel te geven dat ze iets zinnigs zeggen

• Chronische ‘ik-ben-er-klaar-mee’-itis

• Pijn in de onderrug omdat de ergonomische stoel altijd is ontworpen voor iemand met exact de tegenovergestelde lichaamsvorm

• Vertraagde hartslag tijdens team-building activiteiten, omdat het lichaam uit zelfbescherming in winterslaap gaat

Artsen herkennen dit niet als ziektebeeld, want de symptomen treden vooral op tussen 09:00 en 17:00, verdwijnen deels tijdens het weekend, en komen keihard terug op maandag.

De meeste slachtoffers van deze beroepsziekte hebben jarenlang gedacht dat hard werken vanzelf tot voldoening leidt. Dat een loopbaan een soort spirituele klimtocht is. Een pad naar erkenning.

Maar wat krijg je als je twintig jaar lang dingen doet die niemand ziet, niemand waardeert, en die de organisatie zelf eigenlijk niet eens nodig heeft?

Juist:

existentiële slijtage.

De menselijke variant van een printer die nog maar één functie heeft: jam veroorzaken.

En toch — en hier wordt het echt satirisch — blijven deze mensen zeggen dat ze “blij zijn dat ze iets kunnen bijdragen.”

Waaraan precies?

Aan de groei van de map archief?

Aan de circulaire economie van beleidsnota’s die in de shredder verdwijnen?

Aan de voortplanting van Excel-sheets die zich sneller delen dan bacteriën in een petrischaaltje?

Onderzoek toont aan dat langdurige blootstelling aan onzinnig werk leidt tot:

• vroegtijdige cynismevorming,

• mentale kalkafzetting,

• spontane talentverdamping,

• en een obsessieve hobby om koffieapparaten te analyseren alsof het orakels zijn.

Sommigen ontwikkelen zelfs een zeldzame aandoening:

het idee dat ze gemist zullen worden wanneer ze vertrekken.

Gelukkig verdwijnt dat gevoel meestal binnen 48 uur nadat ze de deur uitlopen.

Gezondheid is een ernstig thema. Maar laten we eerlijk zijn:

de samenleving heeft nog nooit structureel stilgestaan bij de enorme groep mensen die elke dag een klein stukje van hun ziel inlevert aan banen die zo weinig betekenis hebben dat zelfs de bedrijfsvisie er depressief van wordt.

Ze verdienen een monument.

Of op zijn minst een waarschuwing op de voordeur van elk kantoor:

“Pas op: langdurige blootstelling aan dit gebouw kan leiden tot existentieel verval, lusteloosheid en het gevoel dat je leven eigenlijk een toneelstuk is waarvan je het script nooit hebt gezien.”