Iedereen weet het, iedereen ziet het, maar niemand mag het hardop zeggen: immigranten uit niet-westerse landen zijn tot wel twintig keer vaker betrokken bij criminaliteit dan autochtone Nederlanders. Het CBS, het WODC, de politie – ze publiceren de cijfers al jaren. Maar zodra iemand het benoemt, schreeuwt Den Haag: “Stigmatiserend!” Het spel van ontkennen
De minister van Justitie zegt het liever anders. Dan gaat het over “risicofactoren” en “kansverschillen”. Mooie woorden die verhullen wat werkelijk aan de hand is: een structurele oververtegenwoordiging die niet verdwijnt, zelfs niet bij de tweede generatie. Dat zijn geen toevallige omstandigheden, dat is oorzaak.
De cijfers die pijn doen
• Marokkaanse jongeren in Amsterdam en Utrecht: decennia disproportioneel aanwezig bij straatroof en geweld.¹
• Antilliaanse jongeren in de Randstad: bovengemiddeld actief in drugscriminaliteit.²
• Tweede generatie migranten: nog steeds fors hogere criminaliteitscijfers dan autochtonen, ondanks onderwijs en “kansenbeleid”.³
Zelfs wie de sociaaleconomische kaart speelt – “armoede, werkloosheid, achterstandswijk” – komt bedrogen uit. Corrigeer voor die factoren en de verschillen blijven bestaan.
Kijk over de grens
In Zweden was meer dan de helft van alle verkrachtingsverdachten van migratieafkomst.⁴ In Duitsland rapporteerde het Bundeskriminalamt dat Syriërs, Afghanen en Irakezen extreem vaak betrokken zijn bij gewelds- en zedendelicten.⁵ Het is overal hetzelfde verhaal. Toeval? Nee. Het gaat om cultuur, normen, binding met de samenleving.
De blinde vlek
En toch blijft politiek Den Haag in koor ontkennen. Omdat het niet past bij het sprookje van de multiculturele samenleving. Omdat het electorale consequenties heeft. Omdat “waarheid” vandaag de dag moet wijken voor “gevoeligheid”.
Maar een samenleving die weigert oorzaken te benoemen, verliest haar geloofwaardigheid. En uiteindelijk ook haar veiligheid.
Conclusie
Causaliteit betekent in dit geval: migratieachtergrond is geen bijzaak, maar een directe factor in criminaliteit. Politici die dit ontkennen, kiezen niet voor tolerantie, maar voor zelfbedrog. En dat zelfbedrog betalen gewone burgers iedere dag, in onveiligheid, slachtoffers en verloren vertrouwen.
⸻
Bronnen
1. WODC (2018). Marokkaans-Nederlandse jongeren en criminaliteit.
2. SCP (2017). Antilliaanse Nederlanders: integratie en achterstand.
3. CBS Statline (2020). Tweede generatie en criminaliteit.
4. BRÅ (2018). Sexualbrott och bakgrund.
5. Bundeskriminalamt (2019). Bundeslagebild Kriminalität im Kontext von Zuwanderung.