Portrait Factory / De Dagelijkse Standaard

Michael van der Galien is hoofdredacteur en eigenaar van De Dagelijkse Standaard (DDS). Foto: eigen foto.

Ruim 20 jaar bangmakerij: Iran en de eindeloze oorlogsdrift

Opinie•13 jun , 14:00

Ik was negentien – een tiener met te veel koffie in mijn bloed en een onstilbare honger naar nieuws uit Washington D.C. Terwijl klasgenoten hun rijbewijs haalden, tikte ik blogposts over Bush vs. Gore. Neoconservatieve denkers domineerden het podium en hun boodschap klonk steeds harder: “Iran staat op het punt kernwapens te bouwen. We moeten ingrijpen. Nu!” Ik geloofde het, want wie was ik om de grote namen uit de Beltway tegen te spreken?

24 jaar: thuiskomen bij DDS

Vijf later opende ik mijn computer in Friesland en schreef mijn eerste stuk voor De Dagelijkse Standaard. Nederlands, fel, onverbloemd. Maar wat veranderde er werkelijk? Dezelfde stemmen bleven hameren: “Iran is gevaarlijk dichtbij een kernbom. Aanvallen!” Alsof een cassettebandje eindeloos op repeat stond. Ik begon te twijfelen: hoe kan “nog maar een paar maanden” zich zo soepel uitrekken over járen?

(Artikel gaat verder onder deze oproep) 👉 Steun DDS in de strijd voor een écht rechts Nederland! Rekeningnummer: NL95 RABO 0159 0983 27 t.n.v. Liberty Media ✅ Doneer direct via BackMe en ontvang elke dag een gratis column in je inbox (te controversieel voor DDS) Link: https://dds.backme.org

33 jaar: Arabische Lente, herhaling van zetten

2016: Obama sloot een nucleair akkoord met Teheran, en neoliberale opiniemakers verklaarden triomfantelijk dat het gevaar voorlopig was bezworen. Bizar genoeg bleven dezelfde neoconservatieven én Israëlische haviken roepen dat Iran “binnen een jaar” tóch de bom zou hebben. Een déjà vu van jewelste. Tien jaar verder, nul bommen, wél weer nieuwe deadlines.

41 jaar: hoeveel deadlines kun je missen vóór je geloofwaardigheid eraan gaat?

Vandaag, terwijl ik dit typ, ben ik 41. Het is 2025. Al 22 jaar volg ik het dossier-Iran. En hoeveel kernkoppen liggen er nu in Teheran? Precies: nul. Ja, het regime is verrot. Ja, de ayatollahs haten het Westen. Maar feit blijft: élke keer dat Israël of neoconservatieve denktanks brullen dat “het nu echt vijf voor twaalf” is, schuift de klok moeiteloos verder. Net als vroeger met Irak – massavernietigingswapens die nooit opdoken.

Toch circuleren opnieuw tweets waarin Geert Wilders jubelt over Israëlische luchtaanvallen. Goedbedoelde solidariteit? Misschien. Maar hoe vaak moeten we nog zien dat deze “preventieve” slagen vooral nog meer chaos, hogere olieprijzen en nieuwe vluchtelingenstromen opleveren – problemen die DIRECT op onze stoep belanden? Elke raket die daar inslaat, kan hier de gasrekening opblazen.

Lessen van een lange leerschool

Bangmakerij verkoopt. Dreiging is de brandstof van mediacampagnes én politieke donatie-liedjes.
Deadlines glijden weg. Als een gevaar decennia lang “imminent” is, is het tijd om de definitie van imminent bij te werken.
Scepticisme is gezond. Zelfs (of juist) wanneer jouw favoriete politici iets bevestigen wat je al gelooft.
Echte patriotten wegen risico’s. Bescherm je land, zeker. Maar meet de gevolgen voor eigen burgers vóór je blind in het krijt springt voor een ander.

(Artikel gaat verder onder deze oproep) 👉 Steun DDS, word onze backer en houd de vrije pers in leven! Rekeningnummer: NL95 RABO 0159 0983 27 t.n.v. Liberty Media ✅ Doneer direct via BackMe en ontvang exclusieve columns die je nergens anders leest Link: https://dds.backme.org

Conclusie: tijd voor nuchterheid

Tweeëntwintig jaar lang heb ik “het dreigende nucleaire Iran” als een permanente schuifpuzzel zien langskomen. Elke keer werd er aan de wereld getrokken om de puzzel passend te krijgen – maar de stukjes bleven niet liggen. Als columnist die z’n jeugdig idealisme verruilde voor keihard fact-checking realisme zeg ik nu: stel kritische vragen. Niet omdat Iran onze vriend is, maar omdat wéér een oorlog onze vijand wordt.

Misschien is de bom er morgen wél. Misschien niet. Maar als we werkelijk een “Nederland-eerst” houding willen, dan gaat die lijn óók op voor buitenlands militair avontuur. Want de eerste slachtoffers van Geopolitiek 2.0 zijn steevast… de gewone mensen hier thuis.

En dat is een les die deze 19-jarige blogger, die inmiddels 41 is, nooit meer vergeet.