Sander Schimmelpenninck: “Ik kom overal mee weg dankzij mijn privilege” – en meent het nog sérieus ook

Hij zegt het. Met een stalen gezicht. Zonder enig spoortje van schaamte. Bijna alsof het een prestatie is.

En daarmee bevestigt hij precies wat kritiekgevers hem al jaren verwijten: hij is niet de bescheiden hervormer of sociaal bewogen columnist die hij pretendeert te zijn, maar iemand die zijn morele superioriteit ontleent aan zijn sociale superioriteit.

Wie hij is, maakt dat hij mag zeggen wat hij wil — zonder dat iemand hem er echt op afrekent.

De man die zwaait met termen als ongelijkheid, discriminatie, marginalisatie, systeemfouten, en onbewust privilege geeft nu dus zelf toe dat hij er dagelijks van profiteert — en dat hij weet dat hij ermee wegkomt. Hij zegt het lachend. Alsof hij eindelijk van zijn rolstoel van morele verheffing afstapt en even laat zien hoe hij werkelijk denkt.

Dat is niet alleen ontluisterend — het is bijna komisch. En het bevestigt wat steeds meer mensen zien: niet rechts, maar links leeft van ongelijkheid. Links gebruikt privilege niet om het te bestrijden, maar om het uit te baten.

Een ex-woke docent vatte het daarna feilloos samen in een vlijmscherpe thread. Een paar zinnen die alles zeggen — over Sander, over deugjournalistiek, over het lag verwachtingen-paternalisme dat zich als empathie vermomt.

“Wat een hilarische vertoning: Graaf Schimmelpenninck geeft hardop toe wat wij natuurlijk allemaal weten. Meneer-de-beroepsdeuger kijkt nét zo goed neer op de ‘gemarginaliseerde groepen’ waar hij zich zogenaamd voor inzet, als op wat hij standaard marginaliseert als ‘domrechts’.”

“DIT is hoe lageverwachtingen-dedain eruitziet: meneer 'de oOiT vAn sChOoL gEtRaPte wannabe-gangster' lacht smalend om het feit dat andere stemmen totaal niet serieus worden genomen, terwijl híj dankzij zijn elitaire achternaam, achtergrond, kakjargon en poen overal mee wegkomt.”

“Met woordvoerders als deze neerbuigende paternalist heeft loserlinks geen vijand meer nodig. Mogen wij onze handen dichtknijpen met Wierd Duk.”

Einde citaat. En eerlijk: daar valt weinig aan toe te voegen.

Niet omdat het Sander is — hij is een symptoom, geen oorzaak. Maar omdat het laat zien hoe morele activisten vaak zelf het produkt zijn van de elite die ze zogenaamd bestrijden. Het is geen strijd tegen ongelijkheid. Het is een brandingstrategie met moreel decor.

Mensen als Schimmelpenninck bestrijden geen privilege. Zij zijn het privilege. En ze verdienen eraan.

Nu laten we hem los. Mooi geweest. Want sommige mensen moet je niet bestrijden, maar negeren — zoals je echo’s negeert in een lege ruimte.

Laat hem terugkeren naar zijn natuurlijke habitat: Praattafels, podcasts en spiegels. Wij gaan ondertussen verder met de inhoud. Met de echte debatten, de echte zorgen, de echte mensen.