-Sid Lukkassen- De Grote Staking van de Ziel

De pandemie maakte duidelijk hoe de meerderheid een leeg, verdoofd en geatomiseerd bestaan kon accepteren, zolang dit betekende dat de dood werd uitgesteld. Het toonde aan hoe het Westen – ooit belichaamd door de Faustiaanse ziel van de dolende ridder te paard – was verworden tot een verdord geheel, verstoken van vitaliteit. Deze afname van vitaliteit verklaart ook waarom oprecht verzet moeilijk voet aan de grond krijgt.

Om te illustreren hoe verzet vaak in gehoorzaamheid omslaat, wil ik een verhaal vertellen. In coronatijd probeerde iemand die ik ken, die Bart heet, met een valse QR-code naar een restaurant te gaan, omdat hij weigerde zich te laten vaccineren. De eigenaar vroeg naar zijn geboortedatum. Bart gaf per ongeluk zijn echte geboortedatum – de code werkte niet. Maar de eigenaar gaf hem een tweede kans, en deze keer werd het antwoord geaccepteerd. Optimisme

Bart was optimistisch en zei: “Die restauranteigenaar moet hebben geweten dat ik het systeem probeerde te misleiden. Maar het kon hem niets schelen – hij wilde geld verdienen. Het bewijst dat sommige mensen de leugens van het systeem doorzien!”

Maar ondergetekende, daarentegen, distilleerde een veel pessimistischer conclusie uit de ervaring. De restauranteigenaar weet misschien wel dat het systeem op leugens gebaseerd is, maar kiest er toch voor om zich aan het systeem en de formele administratieve procedures te houden. Realisme 

Het laat zien dat mensen de zoektocht naar de waarheid hebben opgegeven. In wezen zeggen ze: “Vertel me wat de nieuwste trend is. Is het corona, Oekraïne, LGBTQ, Black Lives Matter, klimaat, Free Palestine? Zeg me gewoon met welke vlag ik moet zwaaien, en ik doe het.” Niet omdat ze erin geloven, niet omdat ze voor de waarheid staan, maar omdat de zorg om de waarheid een obstakel voor hun overleven is geworden.

Ze zijn als een supermarkteigenaar in een Sovjet-satellietstaat die een poster ophangt die pleit voor de proletarische revolutie. Geeft die persoon echt om de communistische zaak? Natuurlijk niet – hij wil met rust gelaten worden en hangt de poster op om zijn onderwerping te tonen. Hetzelfde geldt voor de QR-codes. Ze werden niet uitgevoerd omdat ze effectief waren in het vertragen van de verspreiding, maar om de gehoorzaamheid van de bevolking te testen en publiekelijk te bevestigen. En dit grootse vertoon van gehoorzaamheid diende op zijn beurt om alle hoop in de harten van potentiële verzetsstrijders te onderdrukken. Sociaaleconomische inbedding

En hierom haalt het ‘ontmaskeren’ van de heersende verhalen met feiten, weinig uit, omdat je niet met een ander individu debatteert wanneer je zulke feiten opsomt. Je bestrijdt in feite het hele sociaaleconomische netwerk waarin dat individu is ingebed. Zijn identiteit en middelen van bestaan zijn afhankelijk van dat netwerk, en dus zullen jouw ‘feiten’ die strijd nooit kunnen winnen.

Daarom zullen feiten alléén de betovering niet verbreken. Je gaat de strijd aan met de hele sociale structuur die dat individu identiteit, comfort en status verleent. Alleen een grote verstoring van de dominante structuren, gevolgd door levensvatbare alternatieve sociaaleconomische netwerken, kan succesvolle ‘bekeringen’ mogelijk maken.

Het bestaande systeem vleit middelmatigheid en beloont gehoorzaamheid met een gevoel van morele superioriteit. Zelfs wanneer mensen aanvoelen dat er iets niet klopt, gaan ze er toch in mee – omdat dat makkelijker is, en omdat verzet geen levensvatbaar alternatief biedt.

Dat brengt ons bij tegenbewegingen – die zich proberen te verzetten tegen massamigratie, klimaatalarmisme, progressieve ideologie of pandemisch autoritarisme. Op het eerste gezicht lijken ze misschien moedig of relevant. Maar we moeten hun beperkingen in alle eerlijkheid onder ogen zien.

Het probleem met het verzet tegen immigratie – althans in West-Europa – is dat het banksysteem nauw verweven is met het hypotheeksysteem: dit vereist dat de huizenprijzen voortdurend stijgen, anders volgt een systematische ineenstorting. Om een ineenstorting te voorkomen, moet de vraag naar woningen aanzienlijk groter zijn dan het aanbod, wat in een vergrijzende samenleving immigratie noodzakelijk maakt. Hierdoor heeft protesteren tegen immigratie veel gemeen met protesteren tegen de zwaartekracht in een instortend gebouw.

Vervolgens is er het probleem van de overproductie van elites: er zijn veel ambitieuze zielen, maar weinig plekken aan de top. Om op te klimmen, moet men het links-liberale narratief omarmen. Als gevolg hiervan rekruteren antiglobalistische en antiprogressieve bewegingen van nature uit een neerwaarts mobiele middenklasse, die zichzelf versterkt in haar sociaal neerwaartse momentum. Ze missen de institutionele macht, het mediabereik en het financiële kapitaal om een parallel ecosysteem op te bouwen dat tegengewicht kan bieden aan de mainstream media. Op zijn Engels gezegd: they lack the means to out-narrate the mainstream media.

Het deel van de samenleving waaruit wij putten, is zeer vatbaar voor statusconcurrentie. Vandaar dat de Vlaamse activist Dries van Langenhove opmerkte: “sociale mobiliteit verandert onze bondgenoten vaak in onze tegenstanders.” Alternatieve mediaplatforms maken morele paniek los onder elites, vooral wanneer ze aan populariteit winnen. Dit leidt tot een elitecoördinatie tussen media, financiële instellingen en overheidsapparaat om deze platforms de kop in te drukken. Hier doet het verhaal van “Russische desinformatie” zijn intrede: het is dan ook diep ontmoedigend dat de Poolse leiders van de ECR dit verhaal ondersteunen, aangewakkerd door hun anti-Russische trauma. Ze zitten er niet over in hoe de EU dit verhaal gebruikt tégen de platforms van hun bondgenoten in West-Europa, waar de intellectuele oppositie tegen het globalistische progressivisme al reeds gemarginaliseerd is. Het echec van de PVV-overwinning

Zelfs wanneer populistische bewegingen verkiezingen winnen, worden ze ofwel gecoöpteerd, verlamd door bureaucratie, ofwel opgenomen in de status quo. Toen Geert Wilders (PVV) in 2023 een overweldigende overwinning in Nederland behaalde, was het eindgevolg dat zijn rechterhand Fleur Agema toetrad tot de regering. Ze liet het parlement vervolgens weten dat “haar rol veranderd is”, omdat ze nu “haar instructies van de NAVO en de Nederlandse inlichtingendiensten moet uitvoeren”. Zegt dit niet alles?

Dus – is er geen enkele hoop?

Mogelijk is er een beetje hoop. Maar enkel als we begrijpen hoe echte transformaties plaatsvinden. Daarvoor moeten we de Franse anarchist Georges Sorel opnieuw bestuderen. Hij bepleit dat geen enkele menselijke orde kan functioneren zonder een krachtig, bijbehorend symbolisch universum. Sorel had het niet over rationele argumenten, maar over mythos. Mythen die mensen bezielen, die betekenis geven aan handelingen en offers mogelijk maken. In zijn tijd was de samenbrengende mythe de ‘grote algemene staking’. In onze tijd weten we nog niet wat die zal zijn.

Mensen hunkeren naar een wereld die fundamenteel zinvol is. Albert Camus’ De Vreemdeling (1942) schetst op briljante wijze hoe de onsamenhangende totaliteit van een abstracte bureaucratische metropool culmineert in absurditeit en vervreemding. Om menselijke organisaties te laten functioneren, hebben we symbolen, rituelen en heilige elementen nodig. Dit werd bewezen door de uitkomst van de Koude Oorlog: de mobiliserende kracht van de ‘Amerikaanse Droom’ overtroefde de communistische visie van een klassenloze maatschappij. 

Het wetenschappelijk rationalisme, dominant sinds de Verlichting, begrijpt de mens als een klomp atomen. EU-instellingen spreken over mensenrechten en de ‘heiligheid’ van het leven, maar dergelijke concepten kunnen niet logischerwijs worden afgeleid uit wetenschappelijk rationalisme op zichzelf. De EU ontbeert een filosofisch overtuigende en spiritueel begeesterende mythe om haar juridische architectuur te legitimeren. En de huidige geopolitieke situatie maakt dit gebrek des te urgenter.

Naast het probleem van het mythologische vacuüm en de stijgende onderhoudskosten om mensen zowel gehoorzaam als productief te houden in zo'n onbevredigend systeem, is er nog een andere interne tegenstrijdigheid waarmee de heersende machten te maken krijgen. De kerntaak van inlichtingendiensten is het garanderen van sociale stabiliteit, wat op zijn beurt politieke stabiliteit mogelijk maakt. Maar dit is onmogelijk als je een aanhoudende toestroom van fundamentalistische moslims gaande houdt, de economische voorwaarden voor een middenklasse vernietigt en apocalyptische klimaatfanatici het publieke debat laat radicaliseren. En toch is dit precies het huidige beleid.

Onvermijdelijk zullen de geheime diensten mijn werk lezen, en als ze nog steeds met de realiteit in verbinding staan – in plaats van slechts linkse ficties op te dreunen – zullen ze de waarheid in mijn analyses moeten erkennen.

Ondanks hun ineffectiviteit vervullen tegenculturele bewegingen nog steeds een functie in systemische transformatie. Hun bestaan werkt als een drukventiel en dwingt elitesystemen om energie te steken in onderdrukking – wat op zijn beurt interne spanningsbreuken in de status quo blootlegt. Ze geven voeding aan een afwijkend mythos, bieden onderkomen aan tegendraadse denkers en onderhouden netwerken die aan belang winnen in tijden van crisis of zelfs ineenstorting. Neem als ultiem bewijs het volgende bericht: “Makers willen met AI Zwarte Piet wegpoetsen uit bekende jeugdfilm.” Link hier. Met als toelichting: de makers van de film Bennie Stout willen met AI de zwarte pieten vervangen door roetveegpieten. Streamingdiensten willen de film niet meer aanbieden in de huidige vorm. Velen hebben mij uitgelachen omdat ik ben blijven inzetten op het uitgeven van papieren boeken, als ‘achterhaald’. Maar het voorbeeld van Bennie Stout bewijst: control the media, control the mind. Met terugwerkende kracht herschrijft men de geschiedenis. Niets gaat boven het papieren boek en wie het laatst lacht... lacht het best! Mijn werk houdt de herinnering levend aan wat er bestond vóór de deughegemonie. En zelfs als dat weinig is, kan het genoeg zijn.