Sid Lukkassen: ‘De macht achter de macht brak het kabinet’

En dus valt het kabinet. In een periode die ongetwijfeld een van de donkerste is in de recente geschiedenis van Nederland. Meerdere crises hebben zich opgestapeld: de migratiecrisis, de woningcrisis, de energiecrisis (netcongestie) – een crisis van de vergrijzing. Ook moeten we het hebben over de oorlog tegen boeren, stikstof, CO2, het analfabetisme onder jongeren dat de pan uit rijst, de mislukte integratie, inflatie, het casinopensioen, de toenemende geopolitieke irrelevantie van Europa tegenover toenemende geopolitieke spanningen. Censuur, het vervolgen van politieke opponenten.

Kortom, het eens gemoedelijke Nederland is helemaal uitgewoond en uitgebrand. Tijdens nationaal voetbal, Koningsdag en Formule 1 lijkt er soms nog iets van een voorgevel te staan – een hossende meute met oranje shirtjes, een schaal bitterballen en een glas bier in de hand. De realiteit is echter dat de middenklasse is uitgeput en dat het vlees al lang van de botten is. Het lijkt een mooi huis, maar prik met een schroevendraaier in het kozijn en je ziet dat het bouwwerk totaal is doorgerot.

Nu hebben we het nog niet over de rol van BBB in dit geheel – een partij die werd gekozen om de achterstelling van de regio’s, het buitengebied en het platteland op de kaart te zetten. BBB beloofde de idiotie van stikstof en klimaat af te wenden, zodat boeren weer kunnen boeren. Hoeveel is hiervan nu eigenlijk waargemaakt? Ik herinner me nog een Nederland vol omgekeerde vlaggen naast elke snelweg... De discussie over deze uiterst pijnlijke dossiers wordt nu bedekt door de stofwolken rond Wilders en het immigratiedossier. Reken maar dat dit opnieuw op tafel komt, omdat op het land van al die uitgekochte boeren al snel AZC’s zullen verrijzen. Met of zonder kabinet.

Zodoende zijn de enige winnaars van de val van dit kabinet: de asielindustrie (spreekt voor zich), het CDA (zij vegen de kruimels op van het electoraal vernietigde NSC) en Frans Timmermans (die misschien toch eindelijk wordt beloond voor het opgeven van zijn lucratieve EU-baantjes met een positie in een toekomstige regering). Misschien als vierde: Pieter Omtzigt (die eerst werd aangewezen als de grote instabiele factor en nu glimlacht, nu de rokende puinhoop alsnog in elkaar stort).

De voorvrouwen van VVD en BBB stellen dat de inhoudelijke bezwaren tegen Wilders’ voorstel binnenskamers al waren getackeld. Deze gang van zaken is en blijft bizar. Blijft staan de grote vraag: wat nu? Frans Timmermans aan de onderhandelingstafel? Wéér een oproep van Rob Jetten (D66) om “toch eindelijk eens aan het werk te gaan”? De beleidstechnische discussie, evenals de discussie over de algehele sfeer in het land, komen toch allemaal terug op hetzelfde punt, en dat is de vraag door wie of wat we nu feitelijk worden geregeerd.

Immers, door wie of wat worden we nu eigenlijk bestuurd? Sustainable Development Goals worden al direct doorgezet naar het niveau van uitvoering bij de gemeenten en de Provinciale Staten. Democratische inmenging is nauwelijks nog aan de orde. De EU heeft regels over migratie en zelfs al over onze pensioenen. Het democratische mandaat van die transnationale verbanden is uiterst wankel: niemand kiest de leden van de Europese Commissie, over de leden van de Ministerraad hebben kiezers ook niets te zeggen en het Europees Parlement heeft slechts een adviserende rol.

Het stemmen op politieke partijen is hetzelfde als drukken op een lichtknopje waar geen bedrading achter zit. Daar is minister Faber ook achter gekomen. Udo Kelderman zei het precies zoals het is: "De coalitie is geklapt en het is geen amateurisme. Het is gewoon onmogelijk om de stroom immigranten in te dammen als er geen verdragen worden opgezegd en EU-wetgeving wordt aangepast.”

Het blijft inderdaad, zoals ik ooit schreef: “Je vuisten kapotslaan op een betonnen muur.” Critici richten hun pijlen op minister Faber; echter, de asielindustrie gaat naar de rechter en die zal het EVRM toepassen. De PVV roept van alles – en dit zijn zaken waar het volk ook achter staat. Immers – het volk kan geen huizen meer krijgen, het zorgsysteem is overbelast en van integratie is nauwelijks meer sprake. Maar uiteindelijk fluiten gerechtelijke instituties ieder plan van de PVV terug.

De PVV stuit nu op de macht achter de macht. Wil je wat voor elkaar krijgen, dan heb je de steun nodig van allerlei organisatorische niveaus, denk aan de zojuist genoemde rechters en internationale verdragen, maar ook bijvoorbeeld aan de VNG. Martin Bosma schreef ooit in De schijn-élite van de valse munters (2011): niet de politieke voorkeuren van regerende partijen, maar de gerechtelijke regelingen verklaren de massa-immigratie naar Nederland.

De uitleg achter de val van het kabinet leest u in het magische boek: Cultuurmarxisme: “Rondom de politieke uitvoering ligt een netwerk van loopgraven: ambtenaren, juristen, adviseurs en netwerkers van de lokale overheden. Het heeft weinig zin om tegen dit netwerk op te boksen en de systeemfouten aan te kaarten met logica en argumenten, want ook zij zijn bezig zich in te graven binnen het systeem om zo de eigen positie veilig te stellen. Er heerst een ‘We’re in the castle − gates down!’−mentaliteit. 

Waarom hebben deze thema’s – immigratie, integratie, islam en identiteit – die niet meer te negeren zijn sinds de moord op Pim Fortuyn, al die tijd geen politieke uitvoering gekregen? Dat heeft niet enkel te maken met Geert Wilders, die te vaak de botte bijl hanteerde. Het omgekeerde is het geval. Eerder in zijn politieke loopbaan kwam Wilders met serieuze oplossingen: die werden echter afgewimpeld in het maatschappelijk middenveld, werden tegengewerkt in de ambtenarentop en in beeldvorming door media neergezet als karikaturaal, racistisch en onuitvoerbaar. Wilders sloeg zijn vuisten stuk op de betonnen muur van de instituties en ging toen over op de botte bijl.

Thierry Baudet gaat nu hetzelfde proberen en zal tegen dezelfde muren aanlopen – dit zal erger worden naarmate de PVV wegzakt in de peilingen en voor het kartel minder bedreigend wordt. Baudet is zich er echter meer van bewust dat hij een breakaway society waiting to happen vertegenwoordigt: het soeverein-realistische en post-progressieve deel van Nederland dat door de ‘ons kent ons’-bestuurscultuur afgrondelijk wordt uitgesloten van elke relevante positie. Anders dan de PVV heeft gedaan, is het nu aan FvD om een beweging op te bouwen.

Proberen een voet tussen de deur te krijgen in de ‘ons kent ons’-bestuurscultuur – die zich uitstrekt van universiteiten tot onderzoeksinstituten, burgemeestersbenoemingen en de culturele wereld – is volstrekt kansloos: the cartel reigns supreme. De enige weg voorwaarts is dus het scheppen van een eigen thuishaven, een eigen Nieuwe Zuil met bijbehorende instituties en cultuurdragende organen. Dit is het enige alternatief op wat Houellebecq de ‘grote Westerse zelfmoord’ noemt in zijn roman Elementaire Deeltjes (1998).”