-Column Dr. Gert Jan Mulder- Dilan's slotzet: Wilders zou de rechtsstaat bedreigen

Politiek•10 jun , 19:00

Slotdeel van de trilogie “Dilan en de deur die vanzelf weer dichtvalt”. Lees deel I hier en deel I hier.

De finale aanval is altijd de zwaarste. Als je als politicus écht een mededinger wilt uitschakelen, dan trek je de zwaarste kaart uit het spel: de rechtsstaat. En zo gebeurde het. In deel drie van haar aanval op Geert Wilders, mompelde Dilan Yeşilgöz in de Telegraaf bezorgd dat “je je moet afvragen of de rechtsstaat met hem wel overeind blijft”.

Ja hoor. Daar was hij weer. De magische bezweringsformule van politiek Den Haag. Zodra argumenten tekortschieten, zodra je kiezersverraad moet verhullen, roepen ze de rechtsstaat aan — als een vrome pastoor die ‘de duivel’ ruikt.

Lachwekkend

Dat Dilan deze kaart durft te spelen is ronduit verbazingwekkend. We hebben het over dezelfde Yeşilgöz die jarenlang minister van Justitie was en tijdens haar ambtsperiode systematisch wegkeek van de werkelijke uitholling van de rechtsstaat:

• Activistische rechters die buiten hun boekje gaan? Geen probleem.

• Een Openbaar Ministerie dat partij kiest in maatschappelijke discussies? Prima.

• Burgers die worden uitgesloten van debat, gecensureerd op sociale media of juridisch geterroriseerd wegens “verkeerde meningen”? Geen woord van protest.

Maar zodra Geert Wilders — na maanden soebatten — besluit dat een asielstop niet vrijblijvend is, wordt hij een gevaar voor het staatsbestel?

Laten we eerlijk zijn: als er íémand is die in zijn carrière keer op keer de democratische spelregels heeft gerespecteerd, dan is het Geert Wilders. Hij werd uitgesloten, uitgejouwd, vervolgd, bedreigd, gecensureerd, maar bleef binnen het systeem. Hij stapte niet over op geweld, geen revolutie, geen oproep tot anarchie. Hij speelde het spel volgens de regels. En juist dat maakt hem zo gevaarlijk voor het kartel.

Want wat is er erger dan een tegenstander die zich aan de regels houdt, en tóch wint?

Dát is wat Dilan weet. En dus kiest ze voor het rookgordijn. Niet de inhoud, niet het beleid, maar het Grote Woord: Rechtsstaat! Gevolgd door stilte, alsof het argument is afgerond. Maar een rookgordijn is geen argument. Het is een afleidingsmanoeuvre. Een wanhoopsdaad.

En dus eindigt de trilogie precies zoals hij begon: met projectie, met afleidingen, met moreel theater. De rechtsstaat blijft voorlopig wel staan. Maar het morele krediet van sommige spelers? Dat wankelt.

⸻

Epiloog

Mocht Geert Wilders straks bij nieuwe verkiezingen opnieuw de grootste worden — wat zeer waarschijnlijk is — dan zullen we zien hoe snel de gevaarlijke extremist weer verandert in een stabiele onderhandelingspartner.

En hoe vlot de deur, die vandaag zo hard werd dichtgeslagen, weer piepend opengaat.

Welkom in de politiek.

Welkom in Nederland.