Dijkgraaf waarschuwt Wilders: dit is je eindspel – faal je, dan wacht vergetelheid

En dat is niet zomaar een kritische noot, het is een klare oproep tot actie. Dijkgraaf steekt Wilders geen veer in de reet vanwege zijn tienpuntenplan tegen de asielinstroom. Integendeel: hij maakt de balans op. En die is genadeloos.

Dijkgraaf trapt de brief af met een opgeluchte "Hèhè. Eíndelijk!", waarmee hij aangeeft dat hij blij is dat Wilders eindelijk de knuppel in het hoenderhok heeft gegooid.

Maar daar blijft het niet bij. Want — zoals hij onverbiddelijk stelt — een persconferentie is geen tweet. En een tweet is geen beleid.

Daden. Daar draait het nu om.

Want de situatie is urgent. De instroom van asielzoekers is explosief. De verzorgingsstaat wordt uitgehold. De sociale cohesie brokkelt af. En miljoenen Nederlanders snakken naar een leider die eindelijk het roer écht omgooit.

Jan Dijkgraaf wijst op wat veel PVV-stemmers ook voelen: dit is het moment waarop alles beslist wordt.

Als Wilders nu geen concrete resultaten boekt, als hij zich laat inpakken door de coalitie, de Kamer of de ambtenarij, dan verliest hij de kans van zijn leven.

Dan zal de PVV niet alleen uit het kabinet stappen, maar ook nooit meer een kans krijgen om verantwoordelijkheid te nemen.

“Na Schoof-1 wacht het cordon sanitaire,” schrijft Jan. En hij heeft gelijk.

De media, de linkse partijen, de internationale instituties — allemaal staan ze in de rij om Wilders bij het minste of geringste af te serveren als ongeschikt, onbetrouwbaar of onbestuurbaar.

Alleen als hij nu doorzet en levert, kan hij dat narratief doorbreken.

Volgens Dijkgraaf kan de PVV alleen nog écht iets bereiken als ze in een volgende verkiezing “richting de 60 zetels” gaat. Dat is geen fantasie, maar bittere noodzaak.

Want als het experiment van het Schoof-kabinet faalt, dan zal de gevestigde orde álles op alles zetten om de PVV definitief te isoleren. Dan is het over. Dan komt de volgende ronde van Rutte-kopieën, kartelcoalities en technocratische sloopteams die Nederland verder naar de afgrond duwen.

Daarom is het nú of nooit.

Dijkgraaf raakt hier de kern. Zijn boodschap aan Wilders is geen verraad, geen aanval — het is een keiharde maar eerlijke spiegel.

Wilders heeft de juiste toon gevonden met zijn tienpuntenplan. Hij heeft de natie laten zien dat hij weet wat er moet gebeuren.

Maar nu moet hij leiden. Niet praten, maar handelen. Niet dreigen, maar leveren.

De kiezer kijkt mee. DDS kijkt mee. Nederland kijkt mee.