Erik van Muiswinkel lijstduwer bij GroenLinks–PvdA terwijl zijn tweet oproep tot “afscheid” van Wierd Duk bevat

Dat is geen onschuldige retoriek. In een tweet die viral ging staat te lezen dat Van Muiswinkel schreef: “lieve denkende mensen: het wordt écht tijd om afscheid te nemen van Wierd Duk. Dat zal tot 2080 zo doorgaan. Einde discussies … #endwierd”.

Dit is duidelijk een oproep tot geweld. Iets anders valt er niets van te maken.

Kijk naar het patroon: bekende mediafiguren schuiven nonchalant aan bij linkse partijen wanneer het hen uitkomt. Ze prediken “inclusie”, “solidariteit” en “respect” - maar wanneer een tegenstander publiekelijk wordt aangevallen (of het nu verbaal is of erger), dan is er ineens begrip, relativering of stilte.

GroenLinks en PvdA laten op dit moment na om helder te zijn: zeggen ze dat zij geen plek hebben voor haatdragende of bedreigende retoriek, ook niet als die van één van hun lijstduwers komt? Of geldt de regel “regels voor jullie, vrijbrief voor ons”? Als dit het nieuwe morele kompas is - social justice voor de schijn, privileges voor de vrienden - dan weten kiezers waar ze aan toe zijn.

Wierd Duk reageerde woedend en terecht: hij plaatste de tweet waarin hij rechttoe rechtaan zegt dat de man die hem opriep “afscheid te nemen” nu lijstduwer is voor de PvdA. Duk concludeert wat iedereen ziet: links lijkt soms te denken dat de regels niet voor zichzelf gelden.

Als dat bericht slechts een zucht in de richting van “verandering van publieke rol” was, waarom werd er dan geen excuus of nuance aangeboden toen het onderwerp werd aangekaart? Waarom geen verklaring van Van Muiswinkel of van de partij? De stiltes zijn veelzeggend.

Men roept vaak “meer debat” en “meer nuance” als het gaat om controverse. Prima - maar debat betekent ook dat je mensen laat spreken die jij verafschuwt. Het betekent niet dat je het normale fatsoen overboord zet en tegenstanders doelbewust marginaliseert of laat verdwijnen. En het betekent al helemaal niet dat je de persoon die zulke uitspraken doet beloont met een ereplaats op een kieslijst.

Erik van Muiswinkel mag van alles vinden - dat is de kern van vrijheid van meningsuiting - maar politici en prominenten hebben óók verantwoordelijkheid. Het is hypocriet om te prediken over democratische waarden en tegelijk iemand publiekelijk het zwijgen te willen opleggen - overduidelijk door middel van geweld.

De vraag die Nederlanders steeds vaker stellen: is dit engagement of gewoon carrièrepolitiek? BN’ers die ooit deden alsof ze “kritisch” waren, sluiten nu aan bij partijen en krijgen een glasheldere route naar respectabele posities. Dat is politiek theater: links applaus, rechts schande. En de burger? Die staat er bij en kijkt er naar: teleurgesteld, boos, en vol wantrouwen.

Het is precies die hypocrisie die de politiek al zo verziekt heeft. Burgers van alle pluimages snappen het: wanneer dezelfde elite regels maakt en ze zelf niet hoeft te volgen, breekt het vertrouwen af. Net zoals in andere dossiers - asiel, woningmarkt, de EU - geldt ook hier: dubbel moraal, dubbel beleid.

Kort en krachtig: als GroenLinks–PvdA serieus is over tolerantie en debat, laat ze dan nú antwoord geven. Willen ze een lijstduwer die publiekelijk ronselt om het “afscheid” van een journalist te bepleiten? Of kiezen ze voor verantwoordelijk leiderschap en afstand van retoriek die kan worden opgevat als dreiging?

Dat antwoord zegt meer over deze partijen dan duizend verkiezingsprogramma’s. En burgers verdienen een helder, eerlijk antwoord - niet de gebruikelijke politieke omfloerstheid.