Faber woest: Schoof tekent anti-migratiebrief niet – gemiste kans voor Nederland

Wat er werkelijk speelt? Een harde botsing tussen de democratische wil van het volk en de juridische activisten bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). En opnieuw kiest Den Haag – of beter gezegd: Schoof en zijn NSC-beschermelingen – voor juridische voorzichtigheid, in plaats van voor veiligheid en gezond verstand.

De brief die door negen EU-landen werd ondertekend, was helder: stop met het blokkeren van uitzettingen van vreemdelingen die geweldsmisdrijven, verkrachtingen of zware drugscriminaliteit op hun naam hebben. Het Europees Hof maakt het namelijk steeds lastiger om zulke mensen het land uit te zetten, onder het mom van mensenrechten.

Maar zoals minister Faber scherp opmerkt: de balans is zoek. De afgelopen jaren is er een sluipende verschuiving geweest: van democratisch beleid naar rechterlijk bestuur. Burgers stemmen voor strengere migratie – en krijgen juridische blokkades terug.

En wat doet premier Schoof? In plaats van pal te staan voor de belangen van Nederland, buigt hij voor de wensen van juristen, ambtenaren en NSC-ministers die bibberen bij het idee van ‘kritiek op het Hof’. Ze zijn bang voor de rechtsstaat. Maar laten we duidelijk zijn: de rechtsstaat betekent géén carte blanche voor buitenlandse criminelen.

De weigering van Schoof is geen nuance, het is lafheid verpakt als juridische beschaafdheid.

Faber laat het er gelukkig niet bij zitten. Ze is vastberaden om de discussie over de koers van het Hof zelf te gaan aanslingeren in Brussel. En ze zegt daarbij terecht dat het niet de bedoeling is om “op de stoel van de rechter te gaan zitten” – maar wel om de politieke rug recht te houden.

Want als we dit blijven laten gebeuren, ondermijnt het het gezag van de politiek én het vertrouwen van de burger. Wat is het nog waard, een verkiezingsoverwinning van partijen die strenger migratiebeleid willen, als de internationale jurisprudentie vervolgens bepaalt dat we niets mogen doen?

En waar is de rest van het kabinet? VVD en NSC beloofden stevig migratiebeleid, maar blijven angstvallig stil. Terwijl dit hét moment was om duidelijkheid te geven: we staan aan de kant van de slachtoffers, niet van de daders. Maar de realiteit is dat Faber alleen staat. Ze spreekt namens miljoenen Nederlanders – maar haar coalitiepartners laten haar bungelen.

Geert Wilders roept op X dat het “ongelooflijk zwak” is dat Schoof niet heeft getekend. En hij heeft gelijk. Maar ook hij zal zich moeten afvragen: waar blijft de politieke druk vanuit de grootste partij?

Faber laat zien hoe het wél moet: duidelijk taalgebruik, democratische ruggegraat, en de bereidheid om in Brussel tegengas te geven. Zij snapt dat het volk meer dan genoeg heeft van juridische knellijnen die ons land onveilig maken. Wat nu nodig is: steun. Van de Kamer. Van Wilders. Van burgers.

Dit is geen abstract debat over mensenrechten. Dit gaat over de veiligheid in de wijk, over bescherming van onschuldige Nederlanders, over een rechtsstaat die wél werkt – voor ons allemaal.

Wij staan pal voor soevereiniteit, democratie en gezond verstand. Altijd.