Geheime NAVO-doelstellingen dwingen kabinet tot koerswijziging: parlement buitenspel

Dat betekent in de praktijk dat ministers worden gedwongen het beleid aan te passen aan geheime internationale afspraken waar kiezers en parlementariërs niets van weten. Kortom: niet de Tweede Kamer, niet de kiezer, maar de NAVO heeft het laatste woord.

In de officiële antwoorden (3 september 2025) erkent het ministerie van Justitie en Veiligheid dat Nederland zich tijdens de NAVO-top in Vilnius (juli 2023) heeft vastgelegd op deze doelstellingen. Het gaat om eisen aan de paraatheid van landen op gebieden als energie, voedsel, transport, communicatie en gezondheidszorg.

Ministers krijgen bij hun aantreden te horen dat ze verantwoordelijk zijn voor de uitwerking van deze NAVO-doelen. Maar wanneer, door wie en hoe die informatie wordt gegeven? Dat weigert het kabinet te zeggen.

Het wordt nog erger: zelfs de onderhandelaars van het hoofdlijnenakkoord – nota bene leden van de Tweede Kamer – zijn waarschijnlijk níet op de hoogte gesteld. Want hoe kan een regeerakkoord rekening houden met afspraken die voor de Kamer geheim zijn?

Het gevolg: ministers komen na hun aantreden voor een voldongen feit te staan. Zij moeten het beleid dat in het regeerakkoord staat, aanpassen aan wat Brussel en de NAVO eisen. De Kamer kan hoog en laag springen, maar de NAVO-doelstellingen zijn “politiek bindend”.

Dat dit geen theorie is, blijkt uit een recent besluit: in het hoofdlijnenakkoord stond een bezuiniging van 300 miljoen euro op pandemische paraatheid. Maar minister Agema draaide die bezuiniging terug – precies omdat het in strijd was met de NAVO-doelstellingen.

Met andere woorden: de Kamer en de kiezer worden genegeerd. De NAVO bepaalt, en Den Haag voert uit.

Pepijn van Houwelingen trekt een harde conclusie: dit heeft niets meer met democratie te maken. In een democratie bepaalt het parlement, namens het volk, de koers. Maar in Nederland anno 2025 dicteert de NAVO geheime doelstellingen waar ministers zich aan moeten houden, ongeacht de verkiezingsuitslag.

Dat is geen democratie, dat is een technocratische junta waarin het leger en internationale organisaties meer te zeggen hebben dan de volksvertegenwoordiging.

Wat dit alles laat zien: verkiezingen en debatten worden steeds meer een façade. Het echte beleid ligt allang vast in internationale afspraken waar burgers niets over te zeggen hebben.

De vraag is hoe lang Nederlanders dit nog accepteren.