Hans Wiegel (1941-2025): een echte liberaal, een man met klasse

Zijn familie laat weten: “We zijn trots op wie hij was en wat hij voor velen heeft betekend. Voor ons is hij de liefste vader die we hadden kunnen wensen.” Mooie woorden, en terecht. Want Wiegel was niet zomaar een politicus – hij was een fenomeen. Een man die kleur gaf aan het debat, die zijn principes nooit inruilde voor modieuze praatjes, en die bleef staan waar anderen bogen.

Hans Wiegel was VVD vóórdat de VVD een PR-machine werd. Hij vertegenwoordigde een tijd waarin het liberalisme nog draaide om vrijheid, verantwoordelijkheid, lage belastingen en nationale trots. Niet om window dressing, Haagse polderpraat en slappe compromissen.

Als fractieleider en vicepremier in het kabinet-Van Agt I (1977-1981) gaf hij de VVD een gezicht, een stem, een richting. En wat voor één. Met zijn scherpe tong, droge humor en politieke flair wist hij vriend en vijand te overtuigen. Niet door te buigen, maar door authentiek te zijn.

Na zijn actieve politieke loopbaan verdween Wiegel niet van het toneel. Integendeel: hij werd een kritische waakhond van zijn partij. Zijn columns in De Telegraaf waren scherp, gevat, helder. Of hij het nu eens was met de koers of niet – Wiegel durfde te zeggen wat gezegd moest worden.

Hij had geen behoefte aan applaus van de media of likes op sociale platforms. Hij had principes. En dat was te merken. Als er iemand was die Rutte nog wel eens terugfloten, dan was het Hans Wiegel. Altijd met stijl. Altijd met overtuiging.

Wiegel woonde de laatste jaren in Friesland, de provincie die hij zo liefhad. Als Commissaris van de Koningin in die provincie wist hij de nuchterheid, onafhankelijkheid en het rechtvaardigheidsgevoel van de Friezen in zich op te nemen – of misschien zat het al in hem.

In een tijd waarin politici vooral draaien, blijven en liken, stond Wiegel fier overeind. Geen man van het midden, geen man van de trend – maar een man van overtuiging. Hij was geen man voor deze tijd, maar misschien was dat juist zijn kracht. Een tijdloze stem van gezond verstand, van nuchter bestuur, van klassieke waarden.

We zijn je dankbaar. Voor je inzet. Je scherpte. Je onafhankelijkheid. En voor het feit dat je tot het einde toe liet zien hoe een politicus met ruggengraat en stijl zich hoort te gedragen.

Hans Wiegel is niet meer. Maar zijn erfenis blijft. En dat zullen wij – en velen met ons – nooit vergeten.