Jacques Monasch: “Fusie GL-PvdA is feitelijk GroenLinks-overname - niemand durft Klaver te weerstaan”

“Wie durft zich nog tegen Klaver op te stellen?”, zei Monasch op NPO 1. Hij reageerde op het nieuws dat Marjolein Moorman, de Amsterdamse wethouder van Onderwijs, heeft laten weten niet beschikbaar te zijn voor het leiderschap van de nieuwe fusiepartij.

Volgens Monasch is dat tekenend voor de situatie binnen de partij:

De woorden van Monasch raken een gevoelige snaar bij veel traditionele sociaaldemocraten. De PvdA, ooit de trots van de arbeidersbeweging, lijkt volledig te zijn opgeslokt door de ideologische dogma’s van GroenLinks.

Waar de PvdA vroeger stond voor werk, bestaanszekerheid en economische groei, is de koers onder Timmermans en Klaver verworden tot klimaatfetisjisme, woke-activisme en identiteitspolitiek. En precies dat is wat Monasch - ooit een loyale partijman - niet langer kan aanzien.

Zijn analyse is messcherp: de PvdA bestaat alleen nog op papier. In de praktijk is het een verlengstuk geworden van GroenLinks, met Klaver als onbetwiste machtsfiguur.

Dat zelfs Marjolein Moorman, jarenlang gezien als de natuurlijke erfgenaam van de sociaal-democratische vleugel, zich terugtrekt, zegt alles. Ze gold als het gezicht van de “oude” PvdA - pragmatisch, onderwijskundig sterk, met voeten in de klei.

Haar weigering om de nieuwe lijsttrekker te worden is een stille erkenning dat er geen ruimte meer is voor haar soort PvdA’ers. De koers is bepaald in de GroenLinks-richting, en wie daar niet in meegaat, wordt simpelweg gemarginaliseerd.

De partij van Den Uyl is nu de partij van klimaatsubsidies, woke-taal en symboolpolitiek.

Opvallend is dat Monasch nog wél één naam noemt die volgens hem de oude sociaal-democratische geest in leven zou kunnen houden: Habtamu de Hoop. De jonge PvdA’er uit Friesland, die bekendstaat als nuchter, authentiek en verbonden met de regio, zou volgens Monasch “zijn stille hoop” zijn.

Het zegt veel dat de enige hoop op vernieuwing niet uit Amsterdam of Den Haag komt, maar uit de provincie. De Hoop vertegenwoordigt precies dat wat de PvdA ooit was: mensenwerk, rechtvaardigheid en degelijkheid - in plaats van morele verhevenheid en elitaire praat over stikstofdoelen.

Sinds de “fusie” - in werkelijkheid een strategische overname - hebben de GroenLinksers alle sleutelfuncties binnen de gezamenlijke partij naar zich toegetrokken. Jesse Klaver en Frans Timmermans domineerden de beeldvorming, de toon, en de ideologische koers. Die laatste is er nu uitgewerkt, en dus is het moment daar voor een officiële overname.

Voor de achterban van de PvdA voelt dat als een vernedering. Hun partij - die ooit het land regeerde - is nu afhankelijk van GroenLinks-activisten die nog nooit een begroting hebben doorgerekend of een fabriek van binnen hebben gezien.

De nieuwe fusiepartij mag dan “links progressief” heten, maar in de praktijk betekent het: meer GroenLinks, minder PvdA.

Met zijn scherpe woorden zegt Jacques Monasch hardop wat talloze oud-PvdA’ers allang fluisteren: de partij is niet meer van henzelf. De fusie met GroenLinks is niet een samenwerking, maar een overname van identiteit, koers en cultuur.

Dat iemand als Monasch nog spreekt over “Habtamu de Hoop als stille hoop”, toont vooral hoe diep het dal is waarin de sociaal-democratie is beland.

De arbeiderspartij van weleer is een elitepartij geworden, en wie dat nog durft te benoemen – zoals Monasch vandaag deed – hoort dat niet graag in Hilversum. Maar het is wél de waarheid.