Kamerleiding sluit onderzoek naar Arib-lek – Markuszower woest: “Stinkende doofpot!”

En daarmee, zo stelt PVV-Kamerlid Gidi Markuszower, wordt de Kamer wederom opzijgezet door haar eigen bestuur.

“Niet u beslist hierover, meneer de voorzitter – maar de Tweede Kamer,” reageerde Markuszower scherp op X.

En hij heeft meer dan een punt.

Ruim drie jaar geleden kwam de kwestie-Arib naar buiten via NRC, nog voordat Arib überhaupt op de hoogte was van de beschuldigingen die door haar opvolger Vera Bergkamp waren ingebracht. Dat is in strijd met ieder beginsel van behoorlijk bestuur – laat staan met de menselijke maat.

Er was sprake van een vuil politiek steekspel, vermomd als integriteitsonderzoek. En toen de verdenking uitging naar Bergkamps woordvoerder, werd het OM ingeschakeld.

Maar na vrijspraak vorige week zegt het presidium nu simpelweg:

Zonder dat de Kamer daarover stemt. Zonder dat het parlement daarin gehoord is. Zonder een debat. En dat terwijl Vera Bergkamp zélf mogelijk nog betrokken is bij het lek.

Dat juist Martin Bosma – een man die jarenlang in oppositie ageerde tegen achterkamertjes, vriendjespolitiek en Kamerondermijning – nu als voorzitter meedoet aan het afdekken van deze doofpot, is onverteerbaar.

Zich verschuilend achter “beperkte bevoegdheden” van het presidium zegt Bosma dat een nieuw onderzoek “waarschijnlijk geen nieuwe feiten zal opleveren.” Dat is geen argument – dat is een excuus om niets te hoeven doen.

Want hoe weet je of er nieuwe feiten zijn, als je niet eens onderzoekt wie er gelekt heeft? De vrijheid van Kamerleden om hierover te oordelen wordt hiermee zonder blikken of blozen overruled door een intern clubje dat zichzelf kennelijk onaantastbaar acht.

Gidi Markuszower heeft groot gelijk als hij volledige openheid van zaken eist. Dit is niet slechts een kwestie van een politiek incident – dit raakt aan de integriteit van het parlement zelf.

Wie heeft gelekt? Waarom werd Arib nooit in staat gesteld zich te verweren vóór de publicatie? Welke rol speelde Vera Bergkamp hierin?

Zolang die vragen onbeantwoord blijven, heeft Nederland een Tweede Kamer die zichzelf niet meer serieus neemt.

Een debat is aangevraagd. Dat debat moet er komen – en wel nu.