Marjolein Faber onder vuur: oud-D66’er kan haar openhartige boek niet verdragen

Tijdens WNL Vandaag liet oud-D66-Kamerlid Boris van der Ham zijn ongenoegen blijken. Volgens hem schrijft Faber alsof ze “op de bank zit, haar iPhone aanzet, oreert en dat vervolgens is opgeschreven.” Hij bedoelde het als kritiek, maar onbedoeld onderstreept hij precies waarom zoveel Nederlanders haar aanpak wél waarderen: ze praat zoals gewone mensen praten. Zonder Haagse mooipraterij, zonder wollige beleidsnota’s.

Faber is nooit iemand geweest die zich laat inpakken door politieke conventies. Als asielminister stond ze bekend om haar harde aanpak en haar duidelijke taal. En precies dat straalt haar boek uit: geen eindeloze jargonpagina’s, maar directe observaties en conclusies.

Juist in een tijd waarin burgers zich afvragen of politici nog wel snappen wat er leeft, komt Fabers toon als verademing. De kritiek van Van der Ham legt bloot wat het echte probleem is: de Haagse bubbel vindt het ongemakkelijk als iemand schrijft of spreekt zonder filter.

Wat hier zichtbaar wordt, is de botsing tussen twee werelden. Aan de ene kant de technocratische politiek van partijen als D66, waar elke zin zorgvuldig gewogen moet worden om niemand voor het hoofd te stoten. Aan de andere kant iemand als Faber, die zegt wat ze vindt, in woorden die iedereen kan begrijpen.

Het is dan ook niet vreemd dat haar boek nu al stof doet opwaaien. Waar haar tegenstanders haar wegzetten als “te rauw,” zien anderen juist een broodnodig geluid.

Als iemand als Boris van der Ham klaagt dat Faber “gewoon maar oreert,” dan is dat eigenlijk een compliment. Want precies dát is wat burgers willen: politici die gewoon zeggen waar het op staat, niet die zichzelf verliezen in beleids- en bestuursjargon.

De irritatie uit de gevestigde orde bewijst dat Faber met haar boek een snaar raakt. Politici die zo hard reageren, doen dat niet omdat het boek waardeloos is, maar omdat het gevaarlijk is voor hun zorgvuldig opgebouwde façade.

Wat duidelijk is: Faber schrijft en spreekt in de taal die miljoenen Nederlanders herkennen. Geen poespas, geen bureaucratische frasen, maar recht uit het hart. En dat is precies waarom haar boek niet alleen stof doet opwaaien, maar ook zoveel steun krijgt.

In een land waar vertrouwen in de politiek tot een dieptepunt is gezakt, kan een boek als dit de kloof dichten. Want mensen willen geen bestuurders die in beleidsnota’s praten, maar volksvertegenwoordigers die echt de zorgen van de burger vertolken.