Media slachten Faber, maar falen toont noodzaak FVD

Dus nu, nu het kabinet-Schoof gevallen is, grijpen ze hun kans. “Faber heeft niks bereikt!” “Een relletje hier, een rechtszaak daar!” “Onuitvoerbaar beleid!” roept men in koor.

Maar laten we niet vergeten: diezelfde media die nu zogenaamd ‘kritisch’ zijn, hebben zelf al die jaren níks gedaan om de migratiecrisis te benoemen. Ze hebben het allemaal gedoogd, gepromoot en weggemoffeld. En nu is Faber – die tenminste durfde te zeggen dat Nederland asielmigratie kotsbeu is – het doelwit van hun collectieve frustratie.

Tegelijk moeten we de waarheid onder ogen zien: de kritiek op Faber is niet volledig uit de lucht gegrepen. Haar wetgeving bleef hangen, haar omgang met uitvoeringsinstanties was problematisch, en haar communicatie – hoewel recht door zee – sloot zelden aan op bestuurlijke effectiviteit.

Ze deed haar best. Ze was loyaal aan Wilders. Ze had de juiste intenties. Maar het probleem is dit: goede bedoelingen zijn niet genoeg. Want de vijand waartegen ze moest vechten – de ambtenarij, de rechters, het COA, de lobby’s, de linkse pers – is zwaarbewapend, taai, en diepgeworteld.

En dus liep ze vast. Want de PVV mist bestuurlijke spierkracht. En dat brengt ons bij de kern.

Wat Fabers korte ministerschap pijnlijk duidelijk maakt, is dat je in Den Haag meer nodig hebt dan lef en oneliners. Je hebt strategisch inzicht, juridische slagkracht en bureaucratische oorlogservaring nodig om écht muren omver te krijgen.

En laten we eerlijk zijn: dát is waar Forum voor Democratie in uitblinkt. Bij FVD lopen mensen rond met jarenlange ervaring in juridische strijd, beleidsvorming en institutionele dissectie. Mensen die exact weten hoe je de slangenkuil van de bestuursstaat moet platleggen. FVD heeft een enorm ledenbestand van 60.000 mensen, waarvan een groot deel ook nog eens echt zijn opgeleid door de partij.

Niet voor de camera, maar in de nota’s, de wetsvoorstellen, de Kamercommissies.

Zonder die strategische diepgang loopt de PVV zich keer op keer stuk. De wil is er, maar de uitvoering strandt. En dat zagen we nu – helaas – bij Faber.

De conclusie is helder: als we écht een einde willen maken aan de asielwaanzin, dan moet er een rechts blok ontstaan waarin PVV en FVD hun krachten bundelen. PVV levert de ruggegraat, FVD de hersenen.

Alleen dan kunnen we het regime van D66-rechters, woke-ambtenaren en gesubsidieerde ngo’s doorbreken.

Niet met compromissen. Niet met vage coalitietjes. Maar met een heldere strategie: eerst de ambtenarij schoonvegen, dan het rechtssysteem hervormen, dan de migratie stoppen.

Faber was dapper. Maar dapper is niet genoeg.

De media vieren feest. Ze denken dat het verzet tegen massamigratie nu wel weer een toontje lager zingt. Maar dat vergissen ze zich in. Want de val van Faber bewijst juist dat de tijd rijp is voor versterking.

De PVV heeft Nederland wakker geschud. Nu is het tijd om te bouwen aan een team dat niet alleen strijdt, maar ook overwint. En dat lukt pas als Forum voor Democratie aan tafel zit, niet als vijand, maar als bondgenoot.

Pas dan gaan de draaideuren dicht. Pas dan wordt de asielketen echt doorbroken. Pas dan wordt het land teruggegeven aan wie het toebehoort: de Nederlander.