Partij voor de Dieren op ramkoers: Eerste Kamer woedend om militaire koerswijziging

Het is bijna surrealistisch. De partij die jarenlang pleitte voor ontwapening, voor diplomatie en tegen de wapenindustrie, stelt nu doodleuk dat “we geen andere keuze hebben dan te investeren in defensie.” Alsof het altijd al zo geweest is. Alsof dit plots de norm is. Alsof de wereld niet méér behoefte heeft aan verstand en nuance, maar aan geweren en raketten.

Maar niet iedereen in de partij accepteert deze abrupte draai als vanzelfsprekend. Sterker nog: de Eerste Kamerfractie — de drie senatoren die namens de PvdD in de Senaat zitten — voelt zich verraden, buitenspel gezet, en genegeerd. Fractieleider Ingrid Visseren-Hamakers spreekt klare taal: “Er is nu een beeld dat dit samen met ons is besloten, maar dat is helemaal niet zo.”

Volgens Visseren-Hamakers werd er nog met de Tweede Kamerfractie overlegd toen ineens een persbericht online verscheen. De beslissing om méér te investeren in defensie was opeens een voldongen feit. En haar verzoek om ‘de meest pijnlijke passages’ aan te passen? Genegeerd. In een fatsoenlijke partij zou dit ondenkbaar zijn. Maar bij de PvdD anno 2025 is intern overleg blijkbaar optioneel geworden.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat het rommelt. De Rotterdamse fractie stapte op. Jongerenorganisatie Pink! uitte felle kritiek. En zelfs oprichter Marianne Thieme noemde het in een opiniestuk ‘bijna kiezersbedrog’. Geen loze woorden, maar een pijnlijke constatering die het fundament van de partij raakt.

Het meest verontrustende is dat dit geen weloverwogen koerswijziging lijkt te zijn, maar een chaotische zwabberbeweging zonder kompas. De Eerste Kamerleden geven aan dat ze helemaal niet tegen Europese veiligheid zijn — integendeel. Maar ze willen een genuanceerd debat. Ze stellen terechte vragen: hoe groot is de dreiging nu écht? Zijn onze legers werkelijk zo zwak? En waarom moet een partij als de PvdD zich ineens voegen naar de retoriek van de NAVO-haviken?

De antwoorden blijven uit. En in plaats van dialoog kiest de partijtop voor een ‘doe je mond maar dicht, want de koers ligt vast’-houding. De senatoren werden niet eens uitgenodigd voor een interne bijeenkomst van lokale PvdD-bestuurders. Alsof hun aanwezigheid te veel ongemak zou veroorzaken.

Dat het partijbestuur zelfs géén gehoor geeft aan verzoeken om een extra congres of ledendebat, maakt het plaatje compleet. In plaats daarvan mogen leden straks “een half uurtje” praten over een fundamentele koerswijziging op een overvol congres. Visseren-Hamakers noemt het terecht “ontzettend schadelijk”. Dit is geen leiderschap — dit is machtsuitoefening zonder legitimiteit.

En dan te bedenken dat dit allemaal gebeurt binnen een partij die moreel leiderschap altijd als haar bestaansrecht zag. Wat blijft daar nog van over, als zelfs de interne democratie verwaarloosd wordt?

De Partij voor de Dieren staat op een kruispunt. Wat nu zichtbaar wordt is niet zomaar een verschil van mening over defensiebudgetten. Dit is een existentiële crisis. Een moreel conflict tussen principes en politieke opportuniteit. Tussen wat de partij altijd was, en wat een kleine kliek er nu van probeert te maken.

De Eerste Kamerfractie verdient niet alleen een gesprek, maar respect. Zij proberen de partij te behoeden voor een identiteit die haaks staat op haar wortels. En het is aan de leden — de basis van de partij — om nu op te staan en deze ontsporing te corrigeren.