Wat al langer in de lucht hing, is nu hardop uitgesproken: Esther Ouwehand praat niet meer met Marianne Thieme, de oprichter en voormalig leider van de Partij voor de Dieren.
In het programma Café Kockelmann bevestigde Ouwehand dat de breuk tussen haar en Thieme definitief is. “Nou ja, dat [praten met Thieme] gebeurt gewoon niet. Nee.”
Een korte zin, maar een met grote politieke lading.
Het laat zien hoe diep de verdeeldheid binnen de partij inmiddels is - en hoe ver Ouwehand zich heeft verwijderd van de oorspronkelijke idealen waarmee de
PvdD ooit groot werd.
Een partij in tweestrijd over oorlog, wapens en identiteit
De aanleiding voor de verwijdering is duidelijk: Ouwehand heeft de Partij voor de Dieren in een nieuwe richting geduwd, en dat zorgt intern voor grote weerstand.
De partij die jarenlang principieel tegen militaire interventies en bewapening was, pleit nu - onder leiding van Ouwehand - wél voor investeringen in
defensie.
“We hebben met elkaar erkend dat de dreiging van Poetin serieus is,”
zei ze bij Kockelmann.
“We willen Oekraïners niet aan hun lot overlaten, en onafhankelijk worden van Amerika.”
Die woorden staan haaks op het pacifistische en anti-NAVO-standpunt waarmee Thieme en de eerste generatie PvdD’ers hun partij groot maakten.
De scheidslijn binnen de partij is dus niet alleen persoonlijk, maar ook ideologisch: klimaatpartij of nieuwe GroenLinks?
De breuk met Thieme is symbolisch, maar niet onschuldig
Toen Kockelmann haar vroeg naar het gebrek aan contact met Thieme, reageerde Ouwehand ontwijkend en zichtbaar ongemakkelijk.
Ze sprak over “de ontwikkeling die de partij doormaakt” en dat “niet iedereen daarin mee kan.”
“De wereld is onrustig, dus je moet je tot andere dingen verhouden,”
zei ze.
“Dat niet iedereen daarin mee kan, tja, dat hoort erbij. Maak het niet groter dan het is.”
Maar het ís groot.
Marianne Thieme was jarenlang hét gezicht van de partij - het morele en ideologische fundament waarop de PvdD dreef.
Dat de huidige leider niet eens meer met haar spreekt, zegt alles over hoe diep de breuk is.
🟦 DDS laat zien wat andere media verhullen: hoe de Partij voor de Dieren haar eigen ziel verliest in de drang naar macht.
👉 Steun ons via https://dds.backme.org of doneer direct: NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media. Ook in de Eerste Kamer dreigt een afsplitsing
Kockelmann wees Ouwehand erop dat de onrust zich niet beperkt tot haar relatie met Thieme.
Ook binnen de Eerste Kamerfractie van de PvdD is het hommeles.
De senator van de partij, die eveneens kritisch is op de nieuwe koers, zou nauwelijks nog contact hebben met de partijleiding.
Toen Ouwehand gevraagd werd of een afsplitsing serieus denkbaar is, antwoordde ze ontwijkend:
“Dat zou u aan hem moeten vragen.”
Daarmee bevestigt ze indirect dat de breuk reëel is.
De partij is niet langer één blok, maar een verzameling van twee stromingen: het oude morele PvdD, en het nieuwe pragmatische PvdD dat defensie wil omarmen.
Van idealisme naar bestuurderspartij
De koersverandering van Ouwehand lijkt bedoeld om de PvdD bestuurlijk “volwassen” te maken - een partij die mee kan doen in coalities, die niet langer alleen aan de zijlijn schreeuwt.
Maar precies dat verlies van idealisme is wat veel oorspronkelijke leden niet kunnen verdragen.
Het gaat niet alleen over defensie, maar over alles waar de partij ooit voor stond:
- Onvoorwaardelijke vredespolitiek;
- Afkeer van NAVO-interventies;
- Kritiek op Amerika en wapenexport;
- Een moreel kompas boven machtsdenken.
Onder Ouwehand lijkt dat allemaal ondergeschikt te zijn geraakt aan “meeregeren.” Want ja, daar zet ze duidelijk op in.
🟥 DDS volgt de ondergang van het linkse idealisme van dichtbij. Als jij vindt dat politiek weer moet draaien om principes in plaats van posities, steun ons dan.
👉 Doneer via https://dds.backme.org of direct: NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media. De Partij voor de Dieren breekt met zichzelf
Wat begon als een morele beweging tegen hypocrisie en zelfverrijking, verandert onder Esther Ouwehand langzaam in een gewone machtspartij.
Ze praat niet meer met Thieme, haar senator dreigt af te splitsen, en de partijleiding verdedigt militaire investeringen.
En dat allemaal terwijl de partij ooit symbool stond voor zuiverheid, compassie en idealisme.