Peter Kwint ziet historische trendbreuk in steun aan Israël

“Het is echt wonderlijk om te zien hoe het bizarre optreden van Israël de afgelopen maanden een trendbreuk lijkt te forceren in decennia van praktisch onvoorwaardelijke steun,” aldus Kwint op X.

Het is een opvallende constatering van een politicus die bekendstaat om zijn scherpe politieke analyses én zijn consistente inzet voor mensenrechten. En het is nog veelzeggender dat zijn analyse – ooit gezien als 'radicaal links' – nu door een groeiende groep burgers én politici wordt gedeeld.

Wat Kwint ook zegt, is cruciaal: de Israëlische regering heeft dit zelf totaal onderschat. Ze dacht te kunnen doorgaan met bombardementen op vluchtelingenkampen, met de vernietiging van ziekenhuizen en voedselhulp, zonder dat het Westen ooit echt ‘nee’ zou zeggen.

Maar dat blinde vertrouwen brokkelt af. Landen als Spanje, Ierland en België nemen inmiddels openlijk afstand van Netanyahu's oorlogslijn. Zelfs binnen de VS – jarenlang de bastion van pro-Israëlische politiek – groeit het protest, onder jongeren én progressieve democraten.

Kwint ziet dat haarscherp: wat decennialang onbespreekbaar was, wordt nu wél bespreekbaar.

De afgelopen twintig jaar is Israël er steeds mee weggekomen: elk protest tegen hun optreden werd afgedaan als antisemitisme, als ‘pro-Hamas’, of als naïef idealisme. Die framing werkte. Maar die tijd lijkt voorbij.

De beelden uit Gaza zijn te schrijnend. De VN-rapporten te vernietigend. En de morele spagaat te groot. Kwint benoemt dat zonder terughoudendheid. En terecht. Want deze trendbreuk is niet het resultaat van diplomatie of lobby – maar van de onmiskenbare realiteit van massaslachting in real time.

Natuurlijk, Peter Kwint komt uit de SP-hoek. En daar zullen sommige lezers reflexmatig hun schouders over ophalen. Maar wat hij hier signaleert, is géén ideologisch stokpaardje. Het is een feitelijke constatering van een geopolitieke verandering die eindelijk gerechtigheid dichterbij brengt.

Er is niks ‘links’ aan het erkennen dat duizenden kinderen zijn omgekomen door Israëlisch vuur. Er is niks ‘activistisch’ aan het eisen van sancties tegen oorlogsmisdaden. En er is niks ‘omstreden’ aan het vaststellen dat de zogenaamde morele voorsprong van Israël allang is verdampt.

Kwint zegt wat velen denken, maar wat nog te weinig politici openlijk durven te bevestigen.

De grote vraag is: blijft deze trendbreuk doorgroeien tot echt beleid? Wordt Israël straks niet langer beschermd, maar eindelijk onderworpen aan dezelfde normen als andere staten die oorlog voeren? Worden wapendeals bevroren, diplomatieke privileges ingetrokken, sancties opgelegd?

Of vallen we toch weer terug in de oude reflex: Israël mag alles, want het is onze bondgenoot?

Kwint’s analyse laat zien dat die status niet langer vanzelfsprekend is. Het Westen, inclusief Nederland, móet kleur bekennen. De tijd van wegkijken is voorbij. En de politieke prijs voor medeplichtigheid wordt steeds hoger.