Premier Schoof uit kritiek op Israël – eindelijk! Maar het moet véél harder

Schoof zegt klip en klaar dat er geen vrede kan komen zolang Hamas bestaat. De terreurorganisatie saboteert het vredesproces, houdt burgers gegijzeld en blokkeert de toevoer van hulp. Hij is het met zowel de Jordaanse koning als president Abbas eens dat Hamas moet stoppen met vechten, alle gijzelaars moet vrijlaten en moet meewerken aan hulpverlening.

Niemand die dat ontkent. Hamas heeft de Palestijnse zaak jarenlang verziekt en hun haat tegen Israël leidde tot niets anders dan dood en verderf.

Maar de rest van Schoofs verklaring mist lef. Sterker nog: hij laat het belangrijkste volledig liggen.

Want ja, Hamas moet verdwijnen. Maar wat dan met Benjamin Netanyahu – de man die Gaza maandenlang heeft veranderd in een openluchtkerkhof? De man die tienduizenden bommen liet vallen, ziekenhuizen platgooide, hongersnood als oorlogswapen gebruikte en systematisch hulpverlening saboteerde?

Waarom wordt dat niet hardop gezegd?

Waarom houdt de Nederlandse premier zijn mond over de vernietigende Israëlische strategie die het verschil tussen Hamasstrijders en gewone burgers volledig uitwist? Waarom zegt hij niet: Netanyahu moet stoppen met het vermoorden van kinderen, met het vernederen van families, met het uithongeren van miljoenen mensen?

Als Nederland werkelijk vrede wil, dan is dat onmogelijk zónder kritiek op Tel Aviv. Dan moet er gezegd worden dat ook Israël zich aan internationaal recht moet houden. Dat ook Israël geen vrijbrief heeft om hele woonwijken te verwoesten onder het mom van zelfverdediging. Dat ook Israël geen eeuwige bezetting kan opleggen zonder politieke gevolgen.

Premier Schoof noemt Israël wél – en zegt dat er "meer hulp" Gaza in moet. Fijn. Maar het blijft bij een beleefde wens. Geen veroordeling, geen sancties, geen dreiging met het opschorten van wapendeals of handelsrelaties. Kortom: niets wat Netanyahu ook maar een moment wakker zal houden.

Het is tragisch dat in het Nederlandse debat nog steeds de angst overheerst om Israël keihard aan te spreken. Het land wordt door de media en politiek nog te vaak als slachtoffer gezien – ondanks dat het keer op keer het internationaal recht schendt. De zogeheten "veiligheid" van Israël wordt als excuus gebruikt voor misdaden die geen enkel westers land ooit zou accepteren van een ander.

En dus blijft het holle retoriek: "twee-statenoplossing", "hulp moet Gaza in", "we hopen op vrede".

Zonder het beest bij de naam te noemen – Netanyahu en zijn radicale coalitie – zal die vrede er nooit komen.

Schoof laat vandaag voor het eerst een iets stevigere toon horen. Dat is positief. Hij steunt hulp aan Gaza, hij veroordeelt Hamas, hij belt met bondgenoten in de Arabische wereld.

Maar het is onvoldoende.

Wie het geweld écht wil stoppen, moet durven zeggen wat de waarheid is: Netanyahu is net zo goed een obstakel voor vrede als Hamas. Wie zwijgt over Israëlische oorlogsmisdaden, kiest partij. En die partij is dan niet de kant van de rechtstaat of de vrede, maar van de brute macht.

Premier Schoof, wees geen diplomatiek washandje. Spreek Israël eindelijk aan. Hardop.