‘Robo Jetten’ ruikt aan het Torentje: D66-leider profileert zich als opvolger van Rutte

Maar wie even door het mediageweld heen kijkt, ziet dat de oude D66-streken springlevend zijn. Beeldvorming, framing, politieke listigheid: ze zijn allemaal terug, en ditmaal met een glimlach van siliconen.

Toen Rob Jetten in 2018 zijn intrede deed in Den Haag, stond hij vooral bekend om zijn mechanische optredens. Keurig, voorspelbaar, veilig – precies wat D66 toen nodig dacht te hebben. Maar charisma? Geen spoor. Die houterige stijl leverde hem al snel de bijnaam “Robo Jetten” op, aldus De Telegraaf. Zelfs binnen zijn eigen partij werd gefluisterd dat hij nooit een “echte leider” zou worden.

Toch wist hij de afgelopen jaren slim te leren van de meester zelf: Mark Rutte. De glimlach, het ontwijkende antwoord, de kunst van niets zeggen maar alles uitstralen – Jetten kopieerde het gedrag tot in de finesse. En dat werkte. Tijdens de campagne van 2025 schoot hij uit de startblokken als de nieuwe “redelijke” middenkandidaat: jong, bestuurlijk, en bovenal: niet te spannend.

Zijn politieke heropstanding is indrukwekkend, maar niet zonder bijwerkingen. De oude arrogantie van D66, die van “wij weten wat goed voor u is”, ligt weer op de loer.

Jetten’s D66 presenteert zich opnieuw als de partij van redelijkheid, innovatie en klimaatverantwoordelijkheid. Maar achter die marketingcampagne schuilt dezelfde moraalridderij die Nederland al jaren teistert.

Neem de klimaatdogma’s: terwijl gezinnen kreunen onder torenhoge energierekeningen, blijft D66 vasthouden aan het sluiten van centrales en het belasten van automobilisten. De partij die zegt voor “vrijheid en vooruitgang” te staan, wil in werkelijkheid bepalen hoe Nederlanders moeten leven, rijden en stoken.

Het is dezelfde houding die de partij groot maakte onder Pechtold - en later deed kelderen onder Kaag. Nu Jetten dat stokje overneemt, lijkt de cyclus zich te herhalen. De glimlach is terug, de boodschap is hetzelfde: D66 weet het beter dan u.

De verkiezingsuitslag van 29 oktober heeft Den Haag op zijn kop gezet. De PVV keldert, D66 triomfeert, en het CDA herleeft. Voor het eerst sinds jaren lijkt er weer een linkse-midden coalitie in de maak, met Jetten als gedroomd premier voor het kartel.

Maar dat scenario is allesbehalve zeker. Want hoewel D66 flink gewonnen heeft, zijn er nog altijd stevige blokkades. De VVD zal niet zomaar haar steun geven aan een D66-premier als GroenLinks-PvdA er ook bij betrokken wordt, en de PVV-kiezers zullen moord en brand schreeuwen als een klimaatprediker het Torentje betreedt.

Toch gonst het in de wandelgangen: Jetten zou “de meest realistische optie” zijn voor een kabinet dat Brussel, de media en de ambtelijke top tevreden houdt. Kortom: het kartel ziet zijn ideale kandidaat.

Wie denkt dat Jetten de lessen van het verleden geleerd heeft, komt bedrogen uit. Achter het keurige imago schuilt nog steeds dezelfde politieke calculatie die Nederland jarenlang in de tang hield.

Zijn optreden bij de Hemwegcentrale, waar hij trots poseerde bij een dichtgespijkerde kolencentrale - en honderden werknemers hun baan verloren - was tekenend. Idealistisch voor de camera, onverschillig achter de schermen.

Het typeert het D66-DNA: morele superioriteit boven menselijke maat. En dat maakt Jetten niet zozeer een vernieuwer, maar een voortzetter van precies dat politieke denken waar Nederland steeds meer genoeg van krijgt.